Op steenworp afstand - Oapen

op s t een wor p
a f s ta n d
160
Deel I - Voorgeschiedenis wrr
en Marten Bierman verzetten zich tegen de ‘onterechte’ tegenstelling van emotie en
ratio, waarbij bovendien de opvattingen van actiegroepen gelijk werden gesteld met
emotie en de oordelen van de beslissers in Den Haag voor ratio. 29 Ook verschenen
enkele artikelen in esb, waarin werd gewezen op de accentverschuiving van coördinatie
van toekomstonderzoek naar coördinatie van de planning. 30
6.3 De doorbr a ak van de commissie-Van Veen
Omdat het kabinet in 1970 niet over de voorstellen van de commissie-De Wolff had
willen besluiten werd het dossier doorgestuurd naar de commissie Interdepartementale
Taakverdeling en Coördinatie (commissie-Van Veen). Deze commissie zou voor
de kabinetsformatie van 1971 een advies uitbrengen over een betere taakverdeling en
coördinatie tussen de departementen. Het dossier van de commissie-De Wolff kon
gemakkelijk worden toegevoegd, omdat de zaak die deze had aangekaart dicht aanlag
tegen de coördinatieproblematiek van de commissie-Van Veen. Het ging immers
om een nieuwe (wetenschappelijke) Raad voor de Planning, voorts een Planraad uit
de ministerraad, een nieuwe bewindspersoon voor het langetermijnbeleid en een
nieuw soort ser voor overleg met de maatschappij. Dat zijn typisch zaken waarover
beslist wordt bij een kabinetsformatie.
De commissie-Van Veen bestond deels uit hoge ambtenaren onder wie de secretarisgeneraal
van Algemene Zaken Van Nispen tot Pannerden, en deels uit enkele hoogleraren,
vooral politicologen en bestuurskundigen, onder wie A. van Braam en H.
Daalder; H.D. Tjeenk Willink (az) trad op als secretaris.
Het rapport van de commissie-De Wolff werd behandeld in een van de afzonderlijke
subcommissies. 31 Daarin werden weliswaar vragen gesteld bij de noodzaak van
meer planning en vreesden sommigen de oprichting van ideologische denkclubs bij
de overheid, maar ook ontstond vrij snel overeenstemming over de noodzaak van
coördinatie van de planning. Het idee werd nu echter geplaatst in de context van de
‘verwetenschappelijking van het bestuur’. In de commissie werd erop aangedrongen
om mensen met bestuurlijke ervaring en niet slechts geleerden aan te trekken bij een
eventueel nieuw in te stellen orgaan. De commissie-Van Veen liet de alternatieven
de revue passeren, zoals een sociaal planbureau en een onafhankelijk futurologisch
instituut, en liet zich tevens door Hofstee voorlichten over zijn ideeën en de uitwerking
daarvan door de commissie-De Wolff. Ook werd het (al in hoofdstuk 4
genoemde) plan besproken van de commissie onder leiding van Godefroy (samen
met Thoenes) voor een Nationale Planontwikkelingsraad, waarin een elite – vooraanstaande
personen uit de wereld van wetenschap en maatschappij – zouden moe-
35 ja ar wrr