Op steenworp afstand - Oapen

474
op de brug t us sen
w e t ensch a p en pol i t iek
om te komen praten. Dat hebben we toen in
het begin van zijn periode om de paar weken
een uurtje gedaan. Dat was voor hem een
soort scholing.”
Maar Rabbinge deed meer als raadadviseur.
Hij schreef mee aan de nota Dynamiek
en Vernieuwing die Van Aartsen een half jaar
na zijn aantreden naar buiten bracht. Mest,
gewasbescherming en dierziekten waren
de heikele problemen waar de minister een
oplossing voor moest vinden. Rabbinge
realiseerde zich dat het niet bepaald onderwerpen
waren waar de bewindsman mee
kon scoren. Vandaar dat er daarnaast ook
drie terreinen werden opgenomen waarop
Van Aartsen zelf iets neer kon zetten. De
ombouw van landbouwbeleid naar plattelandsbeleid
was al in het regeerakkoord
opgenomen, maar kon volgens Rabbinge wel
wat steviger. Het Europees landbouwbeleid
zou beïnvloed kunnen worden in de richting
van Grond voor keuzen, en het landbouwonderwijs
en -onderzoek kon veel beter op
elkaar worden afgestemd.
Voor de uitwerking van dat laatste schakelde
Van Aartsen Bram Peper in. “Dat
waren vriendjes”, zegt Rabbinge. “Maar
Peper had daar ook geen verstand van. Toen
heb ik niet alleen die nota-Peper geschreven
maar ook nog eens de reactie daarop vanuit
het departement. Vervolgens hebben we
Wageningen Universiteit en Researchcentrum
in de steigers gezet. Dat is de enige
instelling ter wereld waar universiteit,
onderzoeksinstituten en hbo-onderwijs
geïntegreerd zijn en elkaar de bal toespelen.
Dat was nieuw en een voorbeeld voor
de hele wereld.”
35 ja ar wrr
In zijn beginperiode bij de wrr deelde Rabbinge
zijn kamer met socioloog Hans Adriaansens.
Met Adriaansens zat hij later ook in
de projectgroep die tekende voor het rapport
Hoger onderwijs in fasen (1995). Kennisinstellingen
moesten van de wrr veel beter definieren
wat ze eigenlijk wilden en zich daar vervolgens
ook op richten.
Adriaansens ging hier vervolgens zelf
mee aan de slag toen hij in Utrecht het University
College van de grond hielp. Rabbinge
deed iets soortgelijks in Wageningen. Maar
waar Adriaansens zich richtte op een kwalitatief
hoogstaande bacheloropleiding, zag
Rabbinge meer heil in het opleiden van studenten
die het eerste deel van hun opleiding
al achter de rug hadden.
“Toen ik terugkwam van de wrr ben ik
in Wageningen decaan geworden voor het
graduate onderwijs. Daar wilde de universiteit
zich mee profileren, in ieder geval ook
internationaal. We hebben gekeken naar de
domeinen waarin we goed waren. Daaromheen
hebben we onderzoeksscholen opgezet
die we lieten groeien in omvang en kwaliteit.
Wageningen is nu de derde universiteit
van het land als het gaat om promovendi. We
zijn gegroeid van 300 naar 1200, waarvan de
helft uit het buitenland.”
Het handen en voeten geven aan het
denkwerk dat hij zelf binnen de wrr had
helpen ontwikkelen, ging niet vanzelf. “Ik
zal niet verhullen dat het binnen de universiteit
nog een enorme strijd was om dit tot
stand te brengen. Je moet zo’n rector en zo’n
raad van bestuur constant overtuigen. Maar
in de wrr leer je natuurlijk wel hoe je gezaghebbend
moet argumenteren.”