Op steenworp afstand - Oapen

464
op de brug t us sen
w e t ensch a p en pol i t iek
uit haar tijd, en dat geldt niet alleen voor de
onderwerpen. De samenvatting mag dan
inmiddels naar voren gehaald zijn – “daar heb
ik in mijn tijd enorm voor gevochten” –, ze
zijn nog steeds te dik, te technisch en te gedetailleerd.
“Ik heb medelijden met de arme
Kamerleden die ze moeten lezen.”
Toen Van Damme begin jaren zeventig
bij chemieconcern Akzo voor de raad van
bestuur ging werken, leerde ze om adviezen
vooral kort en bondig te maken. “Bestuurders
moet je niet lastig vallen met jouw
problemen. Zij moeten besluiten nemen
35 ja ar wrr
en daarom moet je je focussen op de oplossingen.
Al het andere ontneemt het zicht
daarop.”
Het argument dat het wetenschappelijk
karakter van het raadswerk een compact
formaat niet mogelijk maakt, gaat volgens
Van Damme niet op. De wrr is niet in de
eerste plaats onderdeel van de wetenschappelijke
wereld maar een adviesorgaan van
de regering. In haar tijd leek het vaak juist
andersom. “Ik heb de indruk dat dat nu wel
anders is, al kun je dat in de rapporten nog
niet echt merken. Je moet veel meer letten op
beleidsmatige formuleringen dan op wetenschappelijke
onderbouwing.”
Wel ziet ze met grote tevredenheid hoe
de raad steeds meer naar buiten treedt. Op
de opiniepagina’s van de kranten en in tvprogramma’s
als Buitenhof. Van haar mag
het best nog meer. “Ik zie de wrr bijvoorbeeld
nooit in Fem Business staan, terwijl dat
goed zou kunnen”.
Toch is dit al een hele verbetering ten
opzichte van vijftien jaar geleden. “In het
begin heb ik een keer gezegd: jullie moeten
meer aan marketing doen. Nou, dat
was vloeken in de kerk. Letterlijk kreeg ik
te horen: ‘Een wetenschapper doet niet aan
marketing’.”
In haar tijd gebeurde dat dan ook nauwelijks.
“Als een rapport klaar was, volgde er
een persconferentie”, herinnert Van Damme
zich. “Vervolgens vielen de boeken in de bus
en ontstond er een grote stilte. Ik had niet
zo’n zicht op wat er verder in de Haagse wandelgangen
plaats vond, maar kreeg niet de
indruk dat dat zoveel was. Soms was er nog
wel eens een grote conferentie, maar daar
spraken dan weer veel te veel mensen zodat
niemand echt iets kon zeggen. Op die manier
breng je dus niet de emoties achter een advies
bij de ontvanger. Je moet veel meer naar buiten
treden. Ga maar praten met die ministers,
Kamerleden en al die commissies.”