Op steenworp afstand - Oapen

volgens mij ook niet. Die zat daar dan vriendelijk
lachend bij en om half twaalf werd de
sherry ingeschonken.”
Voor een deel had dat te maken met zijn
eigen opstelling, die wellicht wat te timide
was. Maar het lag ook aan de raadsleden die
er niet echt voor openstonden. “Zo’n Mars
Cramer deed dat heel aardig. Als ik wat
gezegd had, zei hij: ‘Daar zitten naar mijn
mening twee facetten in die je tegelijker-
tijd aan de orde stelt. Zullen we die nou eerst
eens ontrafelen?’ Je overwegingen waren
dan al stuk geanalyseerd voordat er enige
poging was ondernomen tot het begrijpen
van de achtergronden daarvan. Het was misschien
niet zo bedoeld, maar het werkte heel
intimiderend.”
Het project De komende 25 jaar, dat in 1977
verscheen als grote, veelomvattende toekomstverkenning
van de wrr, was volgens
Quené hét voorbeeld van een project zoals het
niet zou moeten. Hij greep de pen en schreef
een lange brief waarin hij opsomde wat volgens
hem allemaal niet deugde. Veel leverde
die brief in eerste instantie niet op, later wel.
Toen Sjeng Kremers het wrr-voorzitterschap
inruilde voor het gouverneurschap van
Limburg, noemde de staf zijn naam als mogelijke
opvolger.
Inmiddels was Quené opgeklommen tot
secretaris-generaal van vrom. Die functie
beviel hem maar matig. “Als sg op een technisch
departement heb je eigenlijk helemaal
geen inhoudelijke inbreng. Dan wordt je
helemaal teruggedreven naar de middelenkant
en die interesseerde me eigenlijk niet.”
Het kwam voor hem dus als geroepen toen
toenmalig premier Joop den Uyl hem polste
of hij geen interesse had om Kremers op te
volgen. “Ik had toen de brutale gedachte: het
moet toch anders kunnen. Door inschakeling
van meer knowhow en mensen moet
je tot een betere selectie van onderwerpen
De raadsleden waren stronteigenwijs en voor
beleidstheorieën hadden ze eigenlijk geen
belangstelling. Dat vond ik verbazingwekkend.
t h e o q u e n é
kunnen komen, beleidsrelevanter ook.”
Daarbij kwam dat Den Uyl, die druk
bezig was met de formatie van wat zijn
tweede kabinet had moeten worden, Quené
de vrije hand gaf bij de samenstelling van de
raad. “Ik kende hem goed en we mochten
elkaar. Hij zei: ‘Je gaat je gang maar, alleen op
het laatste moment moet je het me wel laten
weten’.”
Quené realiseerde zich heel goed dat die
vrijheid ook bepaalde grenzen had. “Je weet
natuurlijk dat je nooit zo’n hele wrr rood,
groen of blauw moet maken. Het is ook een
gegeven dat je een jurist nodig hebt, een econoom
en goede bèta’s.”
Die laatsten vond Quené via de knaw,
waarvan hij lid was. Joop den Uyl droeg Arie
van der Zwan voor omdat hij hem wel een
interessante man vond. Zelf wilde Quené
graag de Tilburgse econoom Dick Schouten.
“Toen ik bij hem op bezoek ging, zei hij:
‘Nee, dat doe ik niet meer’. Hij zat volop in
de ser, maar wist nog wel een andere kandidaat.
Toen deed hij de deur open waarachter
35 ja ar wrr 42