Op steenworp afstand - Oapen

4 4
op de brug t us sen
w e t ensch a p en pol i t iek
lijkheden. Eind 1991 werd hij voorzitter van
een commissie van de Partij van de Arbeid
die een nieuwe visie moest formuleren op
de verzorgingsstaat. “Dat was inderdaad volstrekt
strijdig met mijn wrr-werk”, zegt hij
er zelf over. “Maar ik had het wel afgedekt en
het was een noodsituatie.”
De partij van vice-premier Kok zat op dat
35 ja ar wrr
moment in een diep dal. Een groot deel van
de achterban was in opstand gekomen tegen
de kabinetsplannen om hoogte en duur
van de wao te beperken. De pvda-afdeling
Amsterdam vroeg hem op een ledenbijeenkomst
in de Rode Hoed de kabinetsplannen
uit te leggen. Het werd een avond om nooit
te vergeten. “Die zaal stoomde eenvoudig
van woede”, herinnert Wolfson zich. “Daar
werden de vreselijkste dingen over de partijleiding
gezegd. Het was weer typisch pvda.
Zo van: geef me een voet en ik schiet erin.
Daar ben ik toen zo ontzettend boos over
geworden dat ik voor de vuist weg een donderspeech
heb gehouden; de enige van mijn
leven.”
Twee dagen later belde een medewerker
van Kok met de vraag of hij bij de vice-premier
wilde komen. Kok wilde een commissie
om een nieuwe pvda-visie op de verzorgingsstaat
te ontwikkelen. Een voorzitter
had hij al in gedachten: Dik Wolfson. Die
hield aanvankelijk de boot af omdat hij het
onverenigbaar vond met zijn wrr-lidmaatschap.
“Maar Kok houdt niet van nee, dus die
draaide de duimschroeven aan. Uiteindelijk
heb ik gezegd: ‘De wrr valt onder Algemene
Zaken, dus jij moet het via Lubbers aan mij
vragen’.” Zo gebeurde het. “Lubbers belde
en zei: ‘Mijn partner heeft het zwaar, doe het
dus maar en gebruik de faciliteiten van de
wrr’. Dat vond ik chique van hem.”
Het uiteindelijke stuk dat de commissie
produceerde, vertoonde grote overeenkomsten
met het rapport Een werkend perspectief,
dat de wrr ruim een jaar eerder had uitgebracht.
“Het lijkt als twee druppels water
op elkaar”, zegt Wolfson zelf. “Dat was van
tevoren ook mijn inzet. Ik dacht: ‘Als ik die
optiek er in kan krijgen, geloof ik er in. Lukt
me dat niet, dan kap ik ermee’. Niet zozeer
omdat ik dan niet meer bij de wrr naar
binnen kon, maar gewoon omdat het mijn
opvatting was. Ik heb het vervolgens overal