Op steenworp afstand - Oapen

in de economische crisis en volgens het kabinet
was er maar één alternatief. “De beleidsgerichte
toekomstverkenningen werden
gekraakt door André Donner. Die zei: ‘Het is
allemaal maar Spielerei’. Daar was ik het niet
mee eens. Maatschappelijke ontwikkelingen
berusten niet alleen op onvermijdelijkheden,
maar ook op keuzes.”
Belangrijk vindt Quené zelf ook het
media-advies dat in 1982 verscheen en het
advies van drie jaar daarvoor over etnische
minderheden. “Daarin stond toen voor het
eerst het begrip integratie met behoud van
eigen identiteit. Dat stimuleerde heel erg de
tolerantie in de jaren tachtig en negentig. Dat
waren alle twee hoogst actuele onderwerpen
met een belang voor de lange termijn.”
Maar verreweg de meeste impact had
Plaats en toekomst van de Nederlandse industrie
(1980). “De samenleving deed op dat
moment alsof de industrie er in Nederland niet
meer toe deed”, zegt Quené. “Van der Zwan
heeft toen een heel militant rapport geschreven
en vno en ncw veerden als het ware weer
op. Die kregen het gevoel: ‘we mogen er weer
zijn’. Daarna kwam de Commissie Wagner die
het rapport verder heeft uitgewerkt. Het had
ook zijn invloed op de regeringsverklaringen
van Van Agt en Lubbers.”
Unaniem aangenomen was het rapport
niet. Raadslid Ad Kolnaar kwam met een
minderheidsstandpunt. Als voorzitter had
Quené nog wel geprobeerd om beide kampen
te verzoenen. “Ik heb toen de hele paasvakantie
opgeofferd om een stuk te schrijven
waarmee ik zowel Van der Zwan als Kolnaar
kon bedienen. Dat lukte niet.”
Uiteindelijk hebben beide rapporten hun
waarde gehad, zegt Quené. “Als je goed kijkt,
zie je dat Wagner meer gedaan heeft met het
minderheidsstandpunt van Kolnaar. Maar
zonder dat rapport van Van der Zwan was de
commissie-Wagner er nooit geweest. Hem
komt die eer toe.”
t h e o q u e n é
Echt erg vond hij minderheidsstandpunten
als voorzitter niet. “Er mogen best verschillende
standpunten naar voren komen,
zolang ze maar van hetzelfde niveau zijn als
het hoofdrapport.”
In 1985 zat Quené halverwege zijn tweede
termijn. Hij wist dat hij over een paar jaar
weg zou gaan. “De wrr was niet het warme
bad waarin ik mijn pensioen wilde halen.”
Toen kwam opeens het voorzitterschap van
de Sociaal-Economische Raad voorbij. Toenmalig
ser-voorzitter Jan de Pous was ziek en
moest afscheid nemen.
Quené kende hem uit het overleg van
voorzitters van grote adviesraden. Die kwamen
eens in de zoveel tijd onder leiding van
35 ja ar wrr 431