Op steenworp afstand - Oapen

428
op de brug t us sen
w e t ensch a p en pol i t iek
In 1970 suggereerde die commissie dat de
wrr, die toen nog werd aangeduid als de
Raad voor de Planning, een samenvattend
inzicht moest geven in de mogelijke langetermijnontwikkelingen
voor de maatschappij
als geheel. Daarbij ging het dan over internationale
verhoudingen, welvaartsbevordering
en -verdeling, ruimtelijke inrichting, wetenschap
en technologie en maatschappelijk en
cultureel welzijn.
“Ik had eigenlijk helemaal geen behoefte
aan een wrr”, zegt Quené. “Ik heb in de
commissie lang geaarzeld of ik niet met een
minderheidsstandpunt moest komen.” De
toenmalige rpd-directeur zag wel de noodzaak
voor een versterking van de coördinatie
van het beleid, maar dan via de hiervoor
genoemde vijf facetten.
Op zijn eigen terrein was Quené druk
bezig met een andere adviesraad. Toen halverwege
de jaren zestig een nieuwe wet op
de ruimtelijke ordening werd aangenomen,
zorgde een kamermotie van de kvp ervoor
dat er ook een eigen adviesraad aan werd
toegevoegd. Deze raad van advies voor de
ruimtelijke ordening moest ervoor zorgen
dat de bevolking invloed kon uitoefenen op
het beleid.
“Daar meldden zich toen idioot veel organisaties
voor”, zegt Quené. “Natuur en Milieu
zat er in, de Woningraad, de lobby van de
wegenbouwers, maar ook de Bouwbond van
de nvv met als vertegenwoordiger Wim
Kok. Het was een soort ser voor de ruimtelijke
ordening. Dat sloot helemaal aan bij de
ideeën van de Frankfurter Schule en Haber-
35 ja ar wrr
mas die toen erg leefden. Dat ging over interactieve
planning. Ik heb geprobeerd om dat
gedachtegoed bij de commissie-De Wolff in
te brengen. Daar deden ze alsof die literatuur
hen totaal onbekend was. Er was geen mogelijkheid
voor een echt gesprek.”
Uiteindelijk presenteerde De Wolffs
commissie een plan dat volgens Quené veel
te technocratisch was en te hoog gegrepen.
Dat hij toch niet met een minderheidsstandpunt
kwam, was wellicht omdat hij te veel
ontzag had voor medecommissielid Hofstee,
bij wie hij nog had gestudeerd, en voorzitter
de Wolff die directeur was van het Centraal
Planbureau. “In die tijd had niemand zoveel
prestige als het cpb. Ik dacht: ‘Als die dat willen,
zal er wel wat inzitten’. Maar misschien
was ik ook wel wat te jong en te bedeesd.”
Als rpd-directeur en later, vanaf 1972, als
directeur-generaal voor de Ruimtelijke
Ordening was Quené bij de raad betrokken
als Buitengewoon lid. Veel stelde dat volgens
hem niet voor. Vier keer per jaar mocht hij
aanschuiven bij een raadsvergadering, samen
met de directeuren van Centraal Planbureau
en Sociaal-Cultureel Planbureau en de directeur-generaal
Centraal Bureau voor de Statis-
Er waren weinig periodes in mijn leven waarin ik
‘s avonds zoveel meer wist dan ‘s ochtends.
tiek. “Dan liep ik daar vol ontzag naar binnen
en luisterde ik. De raadsleden waren stronteigenwijs
en voor beleidstheorieën hadden
ze eigenlijk geen belangstelling. Dat vond ik
verbazingwekkend.”
Het lukte hem als B-lid niet om er wat aan
te doen. “Tot het kernproces daar kon ik niet
doordringen. Voorzitter Kremers lukte dat