Is Pregadorias antigas: su signo de sa devozioni - Provincia del ...

Comune di Gonnosfanàdiga
Tertza dí
Maria creada cun disignu totu nou, in sa perfeta intera [intesa?] de sa natura e
riscatada cun sa redentzioni sa prus ecellenti po non contrairi nemmancu umbra de
culpa, non depiat istai nimmancu unu momentu sentza èssiri plena de gràtzia santificanti.
S’Ispíritu de su Signori, chi oféndiu de su pecau de s’ómini si fiat ritirau de
s’umana natura già corrúmpia, circàt a nostru modu intèndiri una fede tra is óminis
poita Ispíritu de bundadi, e de amori, comenti issu est, si bolit comunicai de continu
a is creaturas suas, po dhas fàiri santas e biadas. Ma po s’ispàtziu de cuaranta
séculus no at incontrau tra is óminis logu, chi fessit dignu de issu e mancai comunighessit
de tratu in tratu is virtudis suas fiat sèmpiri in totu cussu tempus scarsa sa
misura. E non fidendusí de is óminis ancoras rúvidus, e carnalis, andàt sèmpiri
fendu biri cudhu tratu de s’antiga senténtzia: «Non permanebit spiritus meus in
homine, quia caro est» (Genesi 6.31).
Ma arribbau su tempus de Maria, s’Ispíritu santificadori, fintzas de sa prima ora
s’est impossessau de issa immaculada, e luxi suprannaturali sa prus clara, e isperantza
in Deus sa prus firma e dulcíssimu ardentíssimu amori po issu, e dogna
àtera sorti de donus, e gràtzias comenti a torrentis e casi sentza misura at versau
in cussu primu instanti, in su sinu de issa. Debustis de ai circau inutilmenti tra is
óminis, in Maria at collocau sa sede sua, in Maria at fissau su perpétuu domitzíliu
suu: e Maria fintzas de insaras tentu iat s’abbundàntzia de gràtzias, po is calis est
ténnia sa prus santa, sa prus ecelsa tra totus is àteras creaturas, fintzas de is Serafinus
de su paradisu: de modu chi issa, fintzas de cussu primu instanti, pótziu at
nai cun beridadi: Sa gràtzia santificanti, s’Ispíritu santificadori de su Deus miu,
est beniu a si riposai in mei:
Requievit in tabernaculo mio: Eccl. 24. 12
Pater, tre Ave e Gloria
Oratzioni a Deus santificadori
O Eternu Ispíritu santificadori! Sentza de bosu nienti de bonu est in s’ómini, nienti
de innotzenti. E est po cussu, chi sa natura umana priva de sa divina virtudi bosta
est andada già de grandu tempus sèmpiri prus corrumpendusí, e degradendusí abbrobidamenti.
Ma ecu chi bosu in Maria restitueis s’ànima a custa natura goi corrúmpia,
e totu noa; e prus bella de primus dha feis florèssiri. Gràtzias infinitas dhi
rendeus, o Eternu divinu Ispíritu! Veramenti a bosu cumbeniat possidiri cudha chi
sa prus privilegiada e prus bella depiat èssiri tra totus is símplitzis creaturas. A
bosu chi totu penetrais e ispirais aundi e candu boleis sentza chi nisciunu iscípiat
de undi beneis e aundi andais aparteniat a bosu: su ocupai su primu instanti de
Maria, po chi su pestíferu àlidu de s’inferru, non lompendu fintzas a issa tenendi
totu su campu líbberu de si arrichiri e de dh’ornai cun infinita libberalidadi. Ancoras
nos àterus seus istaus in sa dí de su batísimu, de bosu arrichius, santificaus,
mancai in modu non tantu ecellenti, che Maria. Ma oh dolori! Ma nosu s’eus súbbitu
contristau e discaciau de is corus nostus cun is pecaus is prus gravis. Ma ita eus
a nai nosu po custu? Cunfúndius e umiliaus si domandaus misericórdia e perdonu.
139