Is Pregadorias antigas: su signo de sa devozioni - Provincia del ...

570
IS PREGADORIAS ANTIGAS - SU SIGNU DE SA DEVOTZIONI
misericórdia cantus cunfessendusí culpas bosi domandant perdonu: amori chi bos at
fatu instituiri unu Sacramentu, cun su cuali in d-una manera sa prus inefàbbili seis
beniu a si uniri a is corus nostrus, fadendu de issus totu sa delítzia e sa cuntentesa bosta.
Ma comenti aduncas, o Coru Divinu de Gesús seis amau tantu pagu? Oh! Fei chi is
corus nostrus morendu continuamenti a sèis etotu non bivant de imoi inantis si no po
bosu, e cun bosu; fadei chi is disígius, is afetus, e is trasportas de is corus nostrus
siant dirígius unicamenti a Bosu, de manera chi siant de bosu is pensamentus nostrus,
de bosu is paràulas, e is operatzionis nostras, de bosu is paràulas, e is operatzionis
nostras, fadendu connòsciri a su Celu impari, e a su mundu chi su coru nostru est
inserrau in Bosu, o amantíssimu Coru de Gesús. Aici siat.
Meditatzioni
Amori chi su Coru de Gesús teniat a is patimentus. Considera, ànima mia, chi a Gesús
est dépidu rispetu, riveréntzia, e amori in summu gradu, poita Fillu únicu de su Deus
Babbu po naturalesa. E puru benendu Gesús in sa terra a riscatai su mundu, mancai
Deus de sa glória, e autori de s’innotzéntzia, e de sa santidadi at elígiu po palàtziu suu
un’istadha, po patrimóniu suu sa prus rigorosa poberesa, e tali chi in totu su tempus de
sa vida sua non possidiat nemmancu logu aundi si pòdiri riposai, passendu totu intera sa
vida in tantis trabballus, e tribbulatzionis, chi s’iat a podi nàrriri unu veru, e continuu
martíriu, espostu cali fiat a dogna disprétziu, a is insultus, a is contraditzionis, a is
opróbbius, chi solu iant incontrau su términu insoru, candu fatu vítima de is turmentus
prus crudelis iat acabbau is dis suas cun s’ignomínia de sa gruxi.
Iat a ai pótziu Gesús eligirisí una manera de bíviri prus felitzi segundu su mundu, ma
totu sa glória sua fiat in is patimentus, e po cussu circàt dogna ocasioni “de patiri”,
tali chi fuedhendu a is Apòstolus suus de sa passioni chi dh’est imminenti ndi fuedhat
cun talis paràulas, e espressionis chi faint connòsciri su disígiu estremu chi po is
patimentus dhi divorat su Coru.
Gesús aduncas amat is patimentus e ndi fait s’ogetu de is disígius suus… Ma oh!
Cantu est diversu de su Coru de Gesús su coru nostru! Gesús dhus disígiat, e nosàterus
dhus timeus, nos intristaus, e moveus grandus chèscias, e lamentus a s’aparéntzia
solamenti de unu patimentu, arribbaus fintzas a maledixi sa própria esisténtzia nostra,
e nosi lamentaus de Deus candu po is pecaus nostrus nosi mandat castigus,
disgràtzias e flagellus… Amantíssimu Coru de Gesús imparainosí a patiri: sufocai in
is corus nostrus dogna disígiu de su mundu, fintzas sa própria riputatzioni, fadendu
chi sa felitzidadi nostra siat s’impegnu de plàxiri a bosu; donainosí sa gràtzia de non
provai mai nisciunu risentimentu mancai nos incontreus ingiuriaus, maltrataus, e aviléssius,
lassendu imprimia profundamenti in su coru nostru sa grandu veridadi, chi su
caminu de sa gruxi est su veru caminu de is Santus. Aici siat.
Cuinta dí
Non s’est incontrau mai unu Coru tantu favorabbilmenti dispostu a favori de nosàterus
coment’e su sagrau Coru de Gesús. Arregordeusnosí cantu issu sentiat is malis
nostrus candu biviat in sa terra: e printzipalmenti in s’ortu de is olias, aundi si fiat