Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
„Să vjedz mošulje akuš,
Să će fak jo karauš!
Kîta să će ănvîrćesk,
Aj puća s-će buz’menjesk?ˮ
Da šî mošu aldrakuluj
Îl ješî bre duosuluj,
S-apukă jel šî vorbjašće:
„Luptă fată tu fećjašće,
Să vjedz mošu kum trînćašće,
Kî juo mis muošu Novak
Dă la tuot natu labdat
D-aja ma strîgă junak!ˮ
Să vjedz muošu afurisît
O prîvari la kîrljig,
Š-o-nźenukje mošu-n źuos
Š o luvă jel kam măj tare,
Prăsta kuk o lăpădare,
Pănă în cîcă mj-o-ngropare!.
Kîn o-ngropă pănă-n cîcă
Šî kînd ij pusă mina în bîrcă -
Trasă sabja, kapu ij taje
K-a fost ală đi aždaje!
Kapu ij mik ka mjernjicare,
Uoki în kap ka străkinare,
Da đincî ka sîăśirare!
Šî măj śeva, fraće, are,
Śe njima nu măj kređare:
Cîcîlji – porkuonjiljire,
Mînjilji-s pražînjiljire,
Da în piśuare – răškituare,
Kînd će prinđe în njalj’ ć-omuare,
Număj dzîś tu fraće duamnje!
Luvă kapu, îl traźare,
Valja kulmi-l kobarare:
Pră unđe nasu merźare,
Ka brazda pluguluj sparźare!
Păn’ la Gruja dobarare
Š-aša tajku lî-ntrabare:
„Da pî-ć’ asta-j kap dă fată,
A-u je vîlvă njekurată?
Binje ja bre ć-a lăsat,
Sufljetu nu c-a luvat.
D-abja fiśuor jo skăpaj,
„Da viš’ starče da ću sada
Da te vrtim ko vrtešku!
Moram malo da te vrtim
Da bi mi u nesvest pao!ˮ
Ali čiča beše lukav
Pa se leđno izvukao,
I devojci progovara:
„Obaraj se devojački,
Da viš’ čiča kako baca,
Jer ja sam ti Novak Stari,
Koga svako svugde hvali
Pa me drže za junaka!ˮ
Tad je Novak lukav bio,
Pa je nogu proturio
I kolenom presavio,
Pa je stisn’o malo jače,
Preko kuka je odbaci,
I do grudi je zakopa!
Kad do sisa je ukopa
I kad joj kike rukom stegnu –
Manu sabljom, skide glavu
I ubije grdnu alu!
Glava beše ko merica,
Oči njene ko panica,
A zubi joj ko srpovi!
I još nešto brate ima,
Da niko ne poveruje:
Dojke njene ko plastovi,
Ruke kao motke silne,
A noge joj rakljevine:
Kad te stegne – udavi te,
Nema spasa ni pomoz’ bože!
Pa mi krenu niz planinu,
Vuče onu glavušinu:
Gde po zemlji nos zapara
Brazda duga mi se stvara!
Do Gruje mi Novak siđe
I ovo mi ga zapita:
„Da l’ je ovo glava cure,
Ili ale nečastive?
Dobro da te je pustila,
Da ti dušu nije uzela.
Jedva, sinko, ja utekoh,
119