Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
Unđe-j aga turkuluji!
Da Ajduk Velku kînd veđa,
Jel pe Musa o-nkîljika.
Musa đe drag rînkidza,
Šî-n Njigoćin ij pljeka.
Pin Njigućin kind treśa,
Tuoc dugajašî ješa.
La uljică kînd ješa,
Ij đin gură aša dzîśa:
„Ajduk Velko, dumnje-ta,
Măj înśet ku Musa-tja,
Kă varsă skinćеjilji,
Šî nj-aprindz dugăjilji!ˮ
Njigoćinu jel trjeśa,
Njigoćinu kînd trjeśa,
La śuaka mokranjuluji,
Baš la aga turśiluj
Điminjaca baš în zori
În răsaritu a đi suare:
„Ješ tu ago păn’ afară!
Or la tajnă nje vorbim,
Or la rat să rătujim,
Or la luptă nji luptăm,
Or la săbi nji tajem!ˮ
A vjedz Musa kînd mj-audza,
Ja odată rînkedza,
Šî pe Turśi măj gaza.
Da aj Duamnje śe sî vjedz,
Ajduk Velku ś-a fakut,
Jel sabia a răđikat,
La aga kapu j-a luvat!
A Milućin đin Źanuva,
Tuot ku tunu đi śireš,
Đ-akolo mi l-a vadzut;
Đin tunu-la a batut;
Pi Ajduk Velku l-a putrîvit,
Šî la luok l-a omorît!
A Milućin đin Źanuva,
Futuj jo pi majkî-sa!
Marje pakat a fakut,
Pje pomînt nu sa măj vadzutî!
Gde mi turski aga sedi!
Kad to vidi Hajduk Veljko,
On na Musu skoči brže.
Musa srećna sva, zarže,
I u Negotin oni krenu.
U Negotin kad dođoše
Svi trgovci izađoše.
Na ulici kada behu
Svi uglas ovako reknu:
„Hajduk Veljko, gospodaru,
Lakše malo s tvojom Musom.
Na sve strane iskra sipi,
Radnje ćeš nam zapaliti!”
Al on prođe kroz Negotin,
I Negotin kad ostavi,
Ode k brdu mokranjskome,
Baš kod onog turskog age,
Baš ujutru, u svanuće,
U vreme kad se sunce rađa!
„Hej, izađi, ago, van!
Il’ u miru da zborimo,
Ili bitku da bijemo,
Il’ megdan da podelimo,
Il’ sabljom da se posečemo!”
Kad to čuje ljuta Musa,
Snažno jednom zarzala,
I na Turke nagazila.
Imaš bože šta da vidiš,
Hajduk Veljko tad šta čini:
Sablju uvis podigao,
Agi glavu odsekao!
Al’ Milutin iz Džanova, bre,
S onim topom od trešnjine,
Primeti ga iz daljine;
Iz topa je opalio,
Hadjuk Veljka pogodio,
I na mestu usmrtio!
Tom džanovskom Milutinu,
Jebo ja materinu!
Grdan greh je učinio,
Da u svetu većeg nema!
72