Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Udruženje građana „Pekus” Majdanpek
ŚE VISADZĂ MUJER BATRÎNJE
Đintr-un sat đin Porjeśa
A măj batrînă s-a suit în śerješ,
manînkă šî kîć-odată apljakă krjenź
la a măj ćinîră, kare ašćată supt ljemn.
Kunuosk pj-a mînduauă, da šî jalje pi
minje. Sînt văduve amîndoă, ama-s
mujerj vjasîlje, vorbituare, glumăcă. Jo
am venjit adîns la aja đin śerješ (să fije
Marica đi skripsuarja-sta), kă mj-anbunat
să-m puvestaskă kum a lukrat
ku draśi la baltă, kă a fuost đ-aša lukru
kunoskută în trij-patru saće, ama đemult
s-a lasat š-akuma puaće să vorbjaskă
đeškis. Ginđesk kă Rumînu
kare lukră lukru mjeu, da n-a tunat
adînk în đeskînćiśe ku draśi, đi źaba
a gaćit škualje marj. Đ-aja mis akuma
aiśa, supt śerješ.
„Ći dubuorj măj îndată?“, o întrăb.
„Ăći điluok!“, spusă.
Ama aja đi supt śirješ sa ruagă đi ja
să nu grabjaskă, numa să-j măj apljaśe
vro krjangă pănă nu sa dubuare, kă nu
sa saturat đi śerjašă.
„Da śe drakuluj nu će suj šî tu, numa
popčešć aśija ka kopilol mik?“
„Nu puot, nu mi śoa bun!“
„Da śe drakuluj nu cî bun?“
„Mis tîbarîtă, nu duorm kalumja vro
trij-patru nuopcî!“
Kînd o-ntrabă Marica đi śe nu duarme,
asta înśepu să-j puvestaskă.
„Pă, šćij, sara kînd ma kulk în pat
guol, îm vinje-n gînd kum a dat pi
la minje Pătru, a šćut kă mi sa-mparut
înga đi la ćinjerjacă, ama jo ma-m
pazît đi barbatu mjeu, šî n-am vrut să
am njimika ku jel. E, da akuma sara, ku
kapu pi kîpatînj, ma ginđesk kum a fi
fuost sî la fi primit, šî ma-nvîrćesk pin
pat, šî ma trjaśe apa, šă đ-aja nu puot
632. ŠTA SANJAJU STARE ŽENE
Zapis iz jednog porečkog sela
Starija se popela na trešnju, jede i
povremeno savija granje mlađoj, koja
čeka pod drvetom. Poznajem obe, a i
obe poznaju mene. Udovice su poduže,
ali su vesele i pričljive žene koje se
rado šale. Ja sam došao da radim sa
onom sa trešnje (neka bude Marica za
ovu belešku), jer mi je obećala da će
mi pričati kako je vražala sa đavolima
na bari, pošto je po tome bila poznata
u tri-četiri sela okolo, ali je to odavno
batalila pa sada može o svemu otvoreno
da govori. Mislim da je Vlah koji se
bavi mojim poslom, a nije ušao duboko
u vradžbine sa đavolima, badava završio
velike škole. Zato sam sada ovde,
pod trešnjom.
„Hoćeš li skoro sići?”, pitam Maricu.
„Evo odmah!”, kaže.
Ali je ona žena pod trešnjom moli
da ne žuri, nego da joj savije još neku
granu dok ne siđe, jer se nije najela
trešanja.
„A što se dođavola i ti ne popneš,
nego izvoljevaš odande ko malo dete?”
„Ne mogu, nije mi nešto dobro!”
„A šta ti kog đavola fali?”
„Nešto sam umorna, ne spavam dobro
već tri-četiri noći!”
Kad je Marica upita zašto ne spava,
ova poče da joj objašnjava.
„Pa, znaš, uveče kad legnem u prazan
krevet, setim se kako je kod mene
navraćao Petar, znao je da mi se sviđa
još od mladosti, ali ja sam se čuvala
za svoga muža, i nisam htela da imam
ništa sa njim. E, ali sada uveče, sa glavom
na jastuku, pitam se kako bi bilo
da sam ga primila, okrećem se u krevetu,
probija me znoj, i zato ne mogu da
288