Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
lji tuarnă în gaura pjetri. Draku, kare
a trait supt muară, vjađe kum sa nîkažîašće
Dumnjedzîu šî jasă la jel.
„Kît îm daj tu mije, Fîrtaće, sî-c ogođesk
jo sî mjargă buobilji sîngure, să
nji lji măj traź ku mîna?ˮ
„Da puoc tu aja sî faś?ˮ, întrabă
Dumnjedzîu, kare nu baš a do kredzut
în labdaturlji lu fîrtatî-su.
„Puot, dakum!ˮ, spunje Draku, „Ama
ś-o sî-m daj pj-aša lukru?ˮ
„Daka faś kum dzîś, o să ći jau ši rîndaš!ˮ
Draku rasfrînkă mînjiśilji šî sa punje
pi lukru, šî faśe śokîtu. Sa ujtă Dumnjedzîu
šî nu do krjađe: mjerg buobilji
sîngure, nu măj trăbe să tragă ku mînjilji!
„Ăće, Frtaće, lukru gata, fakuj śe
spusăj!” , dzîśe Draku. „Aj’ akuma sî
nji vorbim kum să nji mjargă rîndu la
muară!ˮ
Dumnjedzîu s-a ginđit kîta, šî la
urmă ij spunje:
„A mjeu rînd sî fije păna va fi frundza
vjarđe-n duos. Tuot alalt ćimp să
fije rîndu tjeu!ˮ
Dragu lu Draku kă o să fije măj multă
vrjame rîndu luj. Ama Dumnjedzîu
ja lastarj šî sađašće ljamnje vjerdz pi
lînga muară.
Trjaśe vara, vinje tuamna, a-ngălbinjit
frundza-n duo š-a-nśeput să kadă.
A venjit Draku la Dumjedzîu.
„E, Fîrtaće, a venjit rîndu mjeu la
muară!ˮ
„Kum aja?ˮ, sa miră Dumnjedzîu.
„Pă ăćiˮ, śkă, „frundza-n duos a-ngălbinjit,
unđe-unđe šî kađe!ˮ
„Unđa-j vadzut tu aja?ˮ
„Đarîndu!ˮ, spunje Draku.
„Kum đarînduˮ, sa miră Dumnjedzîu,
„kînd, ăće, aiśa pi lînga muară
u otvor na kamenu. Đavo, koji je živeo
ispod vodenice, vidi kako se Bog muči,
izađe pred njega.
„Koliko ti meni daješ, Pobratime, da
ti ja udesim da zrna idu sama, da ih
više ne vučeš rukom?”
„Da li ti možeš to da uradiš?”, upita
Bog, koji nije mnogo verovao u hvalisanja
svog pobratima.
„Mogu, dabome”, potvrdi Đavo, „ali
šta ćeš ti meni dati za taj posao?”
„Ako uradiš to što kažeš, uzeću te za
pomeljara!”
Đavo zasuče rukave, legne na posao
i napravi čeketalo. Gleda Bog u neverici:
ide zrnevlje samo iz koša u otvor
na kamenu, ne treba više da ga vuče
rukama!
„Eto, Pobratime, posao je gotov, uradih
što sam obećao!”, kaže Đavo. „Hajde
sada da se dogovorima kako će ići
naš red u vodenici!”
Bog se malo zamislio, pa će mu najposle
reći:
„Moj red neka traje dok bude zelenog
lišća u šumi. Sve preostalo vreme
neka je tvoje!”
Obradova se Đavo veoma da će njegov
red trajat i duže. Ali Bog uzme
mladice zimzelenog drveća i posadi
svuda oko vodenice.
Prođe leto, dođe jesen, požutelo drveće
u šumi, počelo čak i da opada. Došao
Đavo kod Boga.
„E, Pobratime, došao moj red na vodenici!”
„Kako to?”, čudi se Bog.
„Pa evo”, veli Đavo, „požutelo lišće u
šimi, počelo je ovde-onde i da opada!”
„Gde si ti to video?”
„Svuda!”, kaže Đavo.
„Kako svuda”, začudi se Bog, „kad je
evo ovde oko vodenice lišće još uvek
216