Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
Draku dźîśe:
„Duamnje, nu ma omorî, kî jo šćiu kî
vrjej să înjeś pomîntu, sî sa pjardă aj
răj š-aj strîkac, da sî ramînă aj đirjepc,
alješ đin samînca lu Noja! Numa tu lasî-ma
pi minje, kî dakă tu ma omuorj,
vin parincî šî fracî mij šî-ngăură voporu-n
fund, šî s-a njakă aăšća lu Noja
tuoc!
Dakă ma pazăšć tu pi minje akuma,
jo pjeurmă-c pazăsk voporu!ˮ
Š-aša fu.
Dumnjedzîu ăl lasă, šî dzîsă în fjară
sî đa numa insă flokuasă a drakuluj,
ocomanj śe fură šî śe šćetuje, da lumje
a bună nu.
Đavo veli:
„Bože, nemoj me ubiti, jer ja znam
da ti hoćeš da potopiš svet, da se satru
zli i iskvareni, a da ostanu pravedni,
izabrani iz Nojevog semena! Nego ti
mene pusti, jer ako me ubiješ, doći će
moji roditelji i moja braća da ti izbuše
lađu, pa će se udaviti sve što je Noje
izabrao!
Ako sačuvaš ti mene sada, ja ću ti
kasnije sačuvati lađu!”
I tako bi.
Bog pusti Đavola, i odredi da se u
gvožđe hvataju samo dlakava đavolja
stvorenja, lopuže i štetočine, a pošten
svet ne.
POVASTA ĐISPRE TUTUN
Arnaglaua, Gergina Brndušan
123.
PRIČA O DUVANU
Rudna Glava, Gergina Durlić
Avut Dumnjedzîu građină ka tot nat
pi pomînt, šî în ja a pus śi ja trîbuit.
Śe god a pus, j-a rîsarit frumuos. Ama
odată vinje kare vinje, šî măj punje pi
lînga rasanjicîlji aluj o rasanjica njikunoskută.
Krjašće šî ja, ama Dumnjedzîu
nu šćije śije. Śe sî fakă? Sa duśe
la vro babă, š-îj spunje kum je tajna.
Baba-l învacă:
„Dakă nu šćij śe bujađe je aja š-alu
kuj je, duće śî kakîće în mižluoku îj. Fă
aja šî dăće-n lăturj šî aśiră đ-akolo, o sî
vjedz kare vinje šî śe o să dzîkă!ˮ
Dumnjedzîu aša šî faśe. Kînd, jaka în
vro vrjame vinje Draku, tună în građină,
šî đirjept la bujađa-ja. Kînd vjađe kî
je ja pljină đi kakăc, sa ja ku mînjilji đi
kap, šî înśjape sî sa vajće:
„Au lălă, au lălă, da kare s-a fi kakat
în tutunu mjeu?!ˮ
Aša Dumnjedzîu auđe kî bujađa-ja
sa kjamă tutun, šî je pusă đi mîna Drakuluj.
Imao Bog baštu kao i svi drugi na
zemlji, i u njoj je gajio šta mu je trebalo.
Sve što je sadio lepo je uspevalo. Ali
jednom dođe neko, i posadi pored njegovih
biljaka još jednu biljku koja mu
nije bila poznata. Raste i ona, ali Bog
ne zna šta je. Šta da radi? Ode kod neke
babe, i kaže joj kakva je stvar. Baba mu
da savet:
„Ako ne znaš koja je to biljka i čija
je, idi i poseri se posred nje. Uradi to
i skloni se u stranu i odande krišom
pazi ko će doći i šta će reći!”
Tako Bog učini. Kad, u neko vreme
eto ti ga dolazi Đavo, ulazi u baštu, i
pravo kod svoje biljke. Kad vidi da je
puna govana, uhvati se za glavu, i počne
da se vajka:
„Ao lele, ao lele, ko li mi se posra u
moj duvan?!”
Tako Bog čuje da se ta biljka zove
duvan, i da je posađena rukom Đavolovom.
214