Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Jel pe Musa o-înkîljika,
Šî ku Musa kînd pljeka,
Tuot pomîntu trămura!
Da Ajduk Velku bun jera,
Ku Milućin đin Źanuva,
Futuj jo pi majkî-sa!
Da sî vjeđec śe-m faśa:
Milućin đin Źanuva,
Šî ku tuno-l đi śireš!
Da Ajduk Vjelku śej dzîśa:
„Milućine, dumnja-ta,
Vjedz kî aga turśiluj,
La śoka mokranjuluji!
Tu ku tuno-l đi śireš,
Unđe tu pi jel mje-l vjedzî,
A kolo sî mjel poknješć!ˮ
Milućin đin Źanuva,
Da sî vjedz śe-m faśa,
Futuj jo pe majkî-sa,
Jel ku Turśi tot cînja!
Da Ajduk Velku să ujta,
Đi la Vidrovăc pljeka,
Kubuoră-n valje în balta,
În balta lu Njigoćin.
Điniminjaca baš în zori,
śerja Velkuî o kafja:
„Kafeźije, dumnje-ta,
Să-n daj mije o kafja,
Da đi Musa-mja śe mjerźe,
Ja śe merźe pe pomînt,
Să-j daj unn śubăr đe vin!ˮ
Kafeźija ka-skulta,
Vin-în śubăr kă punja.
„Cinje, Muso, vin đe bja!ˮ
Musa-ja n-audza,
Ja nu vrja-să vin să bja,
Tuot la valje să ujta,
La śoaka-ja mokranjuluj,
Jahao je ljutu Musu:
Kad bi Musa kretala
Sva bi zemlja drhtala!
Hajduk Veljko dobar beše
S Džanovljanom Milutinom,
- da mu milu materinu!
A da vidiš šta mi radi
Džanovljanin Milutine,
Sa topom od trešnjevine.
Hajduk Veljko njemu veli:
„Milutine, gospodine,
Vidiš da je turski aga
Već na brdu kod Mokranja!
Sa topom od trešnjevine,
Gde god bilo da ga vidiš,
Tamo njega da mi skineš!”
Al da vidiš šta mi radi,
Taj Milutin Džanovljanin:
O, milu mu materinu,
Izdao se on Turčinu!
A Hajduk Veljko gledao je,
Od Vidrovca pošao je,
U negotinsku baru sišao je
Baš u baru negotinsku.
Rano zorom u svanuće.
Kafu jednu on poruči:
„Kafedžijo, gospodine,
Meni peci jednu kafu,
A mojoj Musi, što mi hoda,
Što mi hoda po zemljici -
Jedan čabar vina spremi!”
Kafedžija poslušao,
Čabar vina napunio
I Musi je ponudio!
Ali Musa ni da čuje,
Neće vino da mi pije,
Već na istok stalno gleda,
Na mokranjsko ono brdo
71