Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Tuot un šarpe mare
La ja pin piśuare!,
’N jel să-npeđekare,
Rău să spomîntare,
La pomînt kăđare,
Prînzu ăl varsare.
Îndarăt sa-ntorśare,
Alt prînz kă sprimjare,
La Mănojlja jar’ pljekare.
Kînd đe zîd s-apropijare,
Mănojlja a vazuto
Šî mj-a kunoskuto:
„Jeć-o, duamnje, vinje,
Săraku đe minje!
Slobuoz, duamnje, noă kînj
Đi la noă stînj!
Kînj’ la ja s-v-o slobazare,
Păn’ s-o apărare
Prînzu va vărsare,
Dă-re s-o-ntorśare,
Păn’ alt prînz va sprimire
Do-r s-o zăbovire,
Alta va venjire,
Vije va uđire!ˮ
Duomnu ka un sfînt
Kînj-a slobozît,
Noao kînj đi la noao stînj,
Tuot okuol kă-j dare;
Ja să spomîntare,
Păn’ să apărare
Prînzu mi-l vărsare,
Îndarăt să-ntorśare.
Ja mult mj-a grabit,
Alt prînz mj-a sprimit.
D-avut šî kopil mik,
Nu mi l-a skăldat,
Nu l-a ljegănat,
Odată cîcă j-a dat.
La un măr l-a anjinat,
La Mănojlja a pljekat.
Manojlja a văzuto
Poveliku alušinu
Njojzi pravo medju noge!
Ona se o alu splela
Silno mi se uplašila
Na zemlju je pala bila
I ručak je prosula.
Al se nazad vratila
Drugi ručak spremila
Ka Manojli krenula.
Kad kod zida blizu bila
Manojlo mi je vide
Prepoznade, i uzviknu:
„Evo mi je, bože, ide,
Jao meni, sirotanu!
Pusti bože devet pasa
S devetoro ovčjih stada!
Psi će na nju nasrnuti,
Dok se bude odbranila
Ručak će se sav prosuti.
Ona će se povrnuti,
Dokle novi ručak sprema
Dugo će se zabaviti
Pa će doći druga žena,
I ona će mi preživeti!”
Sveti bog je poslušao
Devet pasa nahuškao
Devet pasa od devet stada
Oko nje zarežaše
I silno je uplašiše:
Dok je stala da se brani
Ručak opet je prosula
I nazad se vratila.
Silno je žurila
I nov ručak spremila.
A imala dete malo
Nije stigla da ga kupa
Niti da ga ljulja,
Jednom ga podojila
O jabuku okačila
K Manojlu pohitala.
Kad Manojlo nju ugleda,
93