Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Vaśi-lj-a uđit njemuls,
La komšîje ja-m spus:
Kînd Jovan va plînźare
Tu la minje vă-l aduśare,
Kîta cîcă kî-j va-j dare
Pj-alje doă ferešćuare,
Să-j trjakă đe duorol mare.
Ploja-l va plojare,
Pi Jovan mi-l va măj skăldare;
Vîntu va băćare,
Măru să va klăćinare
Pi Jovan vo ljegănare;
Mare va krešćare
Đe mj-o pomenjare!ˮ
Ažunsă zîd la cîcîšoare:
„Lăsac doă ferešćuare!ˮ
Kă ij duamnje, zîđiră,
Ku zîdu suiră.
Zîđiră zîđiră pănă tăbărîră.
Ažunsăra la umerjej,
Baš pi la śerśeji,
Pi la sprinśejoare,
Să vajta k-o duare.
Đin gură strîgare:
„Mănojljo, Mănojljo,
Ba tu nu ma strînźe,
Kopilašu ’nostru plînźe,
Jel je anostru sînźe!
Pă će nu că pare rău
Baš đe socol tjeu
Đi la dumnjezău?ˮ
Zîđiră, zîđiră
Pănă tăbărîră
Šî mj-o kutrupiră.
Kît jej mj-a zîđit
Ja tot mj-a vorbit.
Tot strîgă đi-nžos,
Glas mîndru, frumuos,
Mult je ja miluos:
„Mănojljo, Mănojljo,
Kînje đe Mănojljo
Pa će nu cî pare rău
Krave nisu pomužene,
Komšije sam zamolila
Kad Jovan bude plako
Ti meni da ga doneseš,
Malkice da ga podojim
Kroz otvore ovde gore,
Da ga minu bol i tuga.
Kiša će padati,
Jovana kupati,
Vetar će duvati,
Jabuku klatiti
I Jovana ljuljati;
Veliki će biti
Mene će pamtiti!”
Stiže zid do dojki gore:
„Ostavite mi otvore!”
Ali oni zid zidaju
Ništa ne ostavljaju.
Zid zidaše pa se umoriše.
Dođoše do ramena,
Dođoše i do minđušica,
Kad behu kod trepavica
Zavapi da je boli
Pa im progovori:
„Manojlo, Manojlo,
Ne steži me jače,
Naše dete plače,
To je krvca naša!
Zar ti nije žao
Tvoje družbenice,
Bog što ti je dao?”
Zidaše, zidaše,
Dok ne popadaše,
Svu je zazidaše,
Al za vreme celo
Ona govoraše,
Stalno dozivaše,
Sve umilnim glasom
Glasom razneženim:
„Manojlo, Manojlo,
Pseto od čoveka,
Zar ti nije žao
95