Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
înga je frundza vjarđe?ˮ
Sa-ntristă Draku šî pljakă, ramînje
rîndu la Dumnjedzîu.
Trĭaśe tuamna, trjaśe jarna, trjaśe
vara, vinje tuamna jară: vjađe Draku
kă frundza în ljamnje pi lînga muară
stă tuot vjarđe. Ij dă-n gînd śe puaće să
fije, kî ku aša trjabă njiśkînd n-o sî vină
rîndu luj, sa duśe la Fîrtatu Dumnjedîu
š-ăj spunje:
„Aša nu mjarźe! Ajde noj să nji baćem,
pă kum nji petrjaśem, aša profaśem
rîndu!“
„Bun, să fije ašaˮ, spunje Dumnjedzîu,
„numa, ajde, să nji baćem în muară,
kî pintru ja am ažuns la asta nakaz!ˮ
„Ku śe sî nji baćem?ˮ, întrabă Draku
pi Fîrtatu.
svuda zeleno?”
Zabrine se Đavo i pođe, ostane i dalje
pomeljarski red na Bogu.
Prođe jesen, prođe zima, prođe i
leto i stiže ponovo jesen: vidi Đavo da
je lišće na drveću oko vodenice stalno
zeleno. Seti se on šta bi moglo biti u pitanju,
i da tako nikada na njega neće
doći red, pa ode svom Pobratimu Bogu
i kaže mu:
„Ovako ne ide! Hajde mi da se pobijemo,
pa kako ispadne tako da napravimo
novi red!”
„Dobro, nek bude tako”, kaže Bog,
„nego, hajde da se pobijemo u vodenici,
jer nas je zbog vodenice stigla ova
muka!”
„Čime da se bijemo?”, pita Đavo svog
Pobratima.
Sl. 24 Vlaška vodenica je remek-delo narodnog inženjerstva, koje su Vlasi umeli da
naprave u planinskim zabitima samo pomoću sekirčeta, dleta zvanog „gin” i vatre.
Vodenica je i mesto nastanka raznih priča i bajki. Foto: Marija Šalarević, 2018.
217