Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Kît zîua ăn zîđare
Nuapćа sa surupare,
Astăz-mînje tuot ašare!
Vrjame lungă kînd trjeśare
Nu šćija jej śe făśare.
Mănojlja-l măj mare
Ku grižă multă-n spinare,
Jel đe lukru śe-n lukrare?
Pin prežîturj (?) jel pljekare,
Unđe gođe mi s-a dus
Njima njimik nu j-a spus.
Kînd Manojlja sa-ntorśare
Š-kînd đe zîd s-apropijare,
Jel mi s-a kulkat
La o umbrică đe brad.
Pucîn jel k-adurmit
Š-a un vis a visat.
Glăso-l rău đe sus
Luj binje j-a spus:
„Mănojljo, Mănojljo,
Tu ješ uom măj mare,
Śe duś grižă-n spinare,
Tuoc, mă, o s’ prăpăđic,
Mănăstîrja n-o măj ispravic,
K-avostru zîđare
Kată un kap đi mujare!ˮ
Pănă jel nu s-a skulat,
Jel în suomn mj-a-ntrebat:
„Da śe fjealj đe kap?ˮ
Glaso-l rău đe sus
Tuot aša j-a spus:
„Mănojljo, Mănojljo,
Tuoc vuoj să v-adunac,
Šî la kruśa mănăstîri okol să-j dac,
Šă vuoj să va žurac,
La kăš kînd va duśec
La mujerj să nu spunjec!
Jelj’ prînz să va gaćaskă
Šî la vuoj la zîd să jasă.
Karj’ o žunźe măj întîj
Đ-alje voaštre mujerj
Danju što su zidali,
Noću im se rušilo,
Danas-sutra sve tako!
Prolazilo vreme dugo
Nisu znali šta bi drugo.
A Manojlo majstor prvi
Što najveću brigu ima
Šta on tada preduzima?
U svet krene da istraži,
Ali gde god bi zapao
Niko ništa nije znao.
Kad Manojle nazad dođe
I kad beše kod zidišta
Beše mu se prispavalo
U hlad jele legnu malo.
Kratko beše zadremao
I čudan je san sanjao.
Javio mu se glas sa neba
I evo šta mu je rekao:
„Manojlo, Manojlo,
Ti si prvi među svima
Što najveću brigu ima,
Svi ćete se rasturiti.
Manastira neće biti,
Jer to vaše zidište
Žensku glavu ište!”
Dok se nije probudio
On je u snu zapitao:
„O kakvoj se glavi radi?”
A sa neba zao glas
Reče njemu u taj čas:
„Manojlo, Manojlo,
Svi da se okupite
Oko krsta da kleknete,
I svi da se zakunete
Da kad kući vi odete
Ništa ženi ne kažete!
One ručak nek vam spreme
I donesu kod zidišta.
Koja prva bude stigla
Od svih vaših žena,
89