Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Nuje lapće la masură,
Njiś kašu la ljegatură.
Jel pi Dulfa o prinđa,
O prinđa, o baća,
Da šî Dulfa sî ruga:
„Audz, Kuosto, dumnja tîa,
Nu ma baće baš aša,
Nu sînt, Kuosto, juo đivină,
Kî n-am fuost, Kuosto, la stînă.
Am fuost, Kuosto, pi-n odăj
Dupa lapće đi dulfjej,
Îm parje rău mije đi jej,
Ka cîje đi kopiji tăj.
Jauo, Kuosto, tîlvilji,
Da juo sî jau pađinjilji,
Sî katăm uoilji”.
Da šî Kuosta kînd audza,
Jel pi Dulfa mi-o askulta.
Luvă Kuosta tîlvilji,
Da Dulfa pađinjilji
Đi s-îš kaće uoilji.
Jej treśa đin krak în krak,
Pînă-n Muncî lu Novak.
Da šî Dulfa śe lukra?
Într-o pađină sî baga,
Jakă stîna aśi erja.
Unji faśa la frigărj,
Alcî ferbja la kaldărj.
Da šî Dulfa śe faśa?
Pi Florinćin mi-l prinđa,
Pi Florinćin, uoc batrîn,
Mi-l prinđa šî mi-l trînća,
Da šî Kuosta ažunźa.
Jel đin gură śe vorbja:
„Florinćinje, Florinćinje,
Futuc injima đin ćinje,
Ma zatriš tu pi minje.
N-aj luvat tu una, duauă,
Numa-m rupsăš stîna-n duauă!
Numa ajde sî nje baćem,
Nema mleko istu meru,
A ni kaša u povezu.
On mi Dulfu uhvati,
Uhvati i premlati
Al ga Dulfa zamoli:
„Čuj me, Kosto, gospodine,
Prekini mi te batine,
Nisam, Kosto, kriva ja
Što sam stado napustila,
Morala sam u razne kuće
Po mleko za svoje kuce,
Jer i ja žalim njih
Kao i ti decu svoju.
Nego kreni u planine
A ja ću isto u padine
Pa da ovce potražimo.”
Kad je Kosta Dulfu čuo,
Odmah je poslušao
I krenuo u planine
A Dulfa u padine
Ovce svoje da potraže.
Tražili ih po brdima
Sve do Gore Novakove.
A Dulfica šta mi radi?
Niz padinu tu se spusti
I naiđe na stado svoje.
Jedni ražnje pripremaše,
Drugi kotlove grejaše,
A Dulfa šta mi radi?
Florentina mi uhvati,
Florentina, lopovčinu,
Uhvati ga i obori
U to eto Kosta stiže
I ovako progovara:
„Florentine, Florentine,
Bem ti srce što ti kuca,
Satro si ti lepo mene
Jer ne uze komad-dva,
Nego pola ovaca!
Hajde da se pobijemo,
79