Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
KORBJA
Crnajka, Mika Armunikašu
Pin arđalje, pin korćalje
Mare zavît s-audza,
Mare uara îm žuka,
Kare uara mi purta –
Sava Korbja, kivaj Korbja.
Kînd a fuost đ-o sîptamînă
Fura uou đi supt gajină;
Kînd a fuost đe o lună,
Fura śapa đin kunună;
Kînd a fuost đe šapće anj
Fura la buoj šî la kaj.
Apsanźiu mil zafla,
Ăl luva šă-l înkiđa
În tamnjică pănă-n cîcă,
În korkutu brošćilor,
În šujeratu šărpilor,
În pujatu nopîrśilor.
Noă anj šî žumataće
Dzaśe Korbja pi o parće.
La jel njima n-a venjit,
Šî kejlji a ruźinjit.
Ij baća barba în bracălje,
Mustacîlji în umirij,
Dar păru în kalkînjilji.
O pustînje đi nopîrkă
A-npujat la Korbja-n cîcă:
Kînd sa-nćinźe – mje-l kuprinđe,
Sa zgîrśašće – mje-l fîršîašće!
Baš kînd Pašćilji venja,
Mujka Korbi śe faśa,
Uauă roše ja luva,
La tamnjică sa duśa,
Đi pomană Korbi da.
Sî vedz Korbja o audza,
Pi vorbă o kunošća
Kî je asta mujkî-sa,
Šî đin gură o strîga:
46.
86
KORBJA
Crnajka, Mika Vojvodanović
Preko brda i dolina
Veliki se glas pronosi,
Veliko mi kolo igra,
Ko mi ovo kolo vodi,
Vodi Korbja hajdučina.
Kad je im’o sedam dana,
Kraše jaja kokoškama;
Kad je mesec napunio,
Iz struka je krao luka,
A kad beše sedam leta
Kraše konje i goveda.
Tamničar mi ga otkrije,
Uhvati ga i nabije
U tamnicu do pojasa
Gde smuk pišti iz sveg glasa,
Gde je leglo žablje lože,
Gde se mlade zmije množe.
Devet i po godinice
Leži Korbja netremice.
Niko ga ne obilazi,
I ključevi su zarđali.
Brada mu je do pojasa,
Brkovi mu do ramena,
A kosa mu na pete pada.
Jedna pusta zmijurina
Izlegla mu se na grudima:
Kad se ispruži - obujmi ga,
Kad se skupi - uguši ga!
Kada beše dan Uskrsa,
Korbinova majka stara
Crven’ jaja ofarbala
I k tamnici odšetala
Korbi da za dušu da.
Ali Korbja to dozna,
Majčin glas razazna,
I kad majku prepozna
On je glasno doziva: