Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Multă vrjame kă treśare,
Un korkan kă venja,
Pi đesupra să-nvîrća.
Să-nvîrća šî korkănja.
Da Gruica śe dzîśa:
„Mă, korkanje, dumnja tîa,
Nu će bukura la snaga mja,
Numa na injelu mjeu
Šî će du la tata-l mjeu,
La Novak, Baba Novak,
Šađe la umbră đe fag,
Ku fraći-su alălalt.”
Da korkanu śe făśare?
Să învîrća kît să învîrća,
Šî la Gruja kobăra,
Šî injelu kă-l luva,
Sus în śerj să răđika.
Zbura đin vad în vad,
Đirjept muncîlji lu Novak.
Akolo kînd ažunźare,
Pi đesupra să-nvîrća,
Să-nvîrća šî korkănja,
Šî injelu-l slobădza,
La Novak în par kăđa.
Da Novak śe dzîśa:
„Audz, mă, nană Biljibanje,
Duće-n valje-n graždo-al mare
Šî ja kalu al đe pljekare,
Două săbij la spinare,
Asta Gruja mj-a perit,
Or Turśi la zărobit?”
Novak sabija luvă
Šî kalu înkăljekă,
Šî merźa đin vad în vad,
Baš đirjept đe Căljigrad.
Akolo kînd ažunźa,
Vedz Novak śe făśa:
Sparźe o ušă, sparźe duaoă,
Kînd a sparto pj-a đi nuauă:
Akolo Gruja ljegat,
Baš ljegat, înferekat.
Dugo vreme kad je prošlo
Jedan gavran doleteo,
I nad njim se okretao,
Okretao i graktao.
A Grujica šta mu veli:
„Hej, gavrane, gospodine,
Ne raduj se mome telu
Nego uzmi ovaj prsten,
Odnesi ga mome ocu,
Novaku, Baba Novaku
Što odmara u hladu bukve
Sa svojim pobratimom.”
A gavran šta mi radi?
Vrteo se neko vreme
I kod Gruje se spustio
Od njeg prsten dohvatio
I ka nebu poletio.
Leteo je preko dolja
Sve do gore Novakove.
A kada je tamo stigo,
Po nebu se okretao,
Okretao i graktao
I prsten je ispustio,
U Novakovu kosu pade.
A Novak šta mi kaza:
„Čuj me brate Bilibane,
Otidi do naše štale,
Uzmi konja paradnoga
I donesi do dve sablje,
Il’ je Gruja poginuo,
Il’ ga Turci zarobili?”
Uze Novak svoju sablju,
I na konja uzjaha,
I krenu iz broda u brod
Pravo putem za Carigrad.
Kad je tamo stigao
Šta je Novak radio:
Sruši vrata, sruši dvoja
Kad deveta srušio je
Nađe Gruju vezanoga
Vezanog, okovanog.
77