Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
Baš đe socol tjeu
Đi la dumnjezîu?ˮ
„Ba mije mi pare rău
Nu ma puort rămašu (?) rău,
Or k-aša zîs dumnjezîu?ˮ
Zîđiră, zîđiră
Pănă tăbărîră
Baš la noă anj mj-o isprăviră.
Šă kînd jej, duamnje ažută,
Numa s’ pună kruśa sus,
Skara mj-o punjare
Tuoc ku kruśa să sujare,
Da lu Mănojlja fiśuor,
S-a žukat jel pin obuor,
Mult plînźa-să jel đe duor,
Kă đe mik, mikućel,
A rămas săraśel.
Jel skara lor lj-o kobărare,
Šî sus kă-j lăsare.
Mănojlja-l măj mare
Să ujtă-n žuos învalje
Đin gură aša vorbjare:
„Aj nuauă zîdarj
Śe sînćec kalfe marj:
Vîntu mj-a bătut,
Skara jel nj-a kobărît,
Akuma să veđem
Kare vjer’ avjem!ˮ
Luvă doă tărăbjoare
În lok đe ărpijuare
Şî sări ku jalje ’nvalje
Đirjept doa cîcîšuare.
La pomînt kăđare,
Spomjen să făśare.
Ajlălalc jar’ aša lukrare,
Am kare unđe a kăzut,
Sînźe pjatra s-a făkut.
Da Manojlja spomjen avut,
Spomjen mare luminat
Đe šćije tot nat:
O ćešmă ku apă rîaśe
Đe š-akuma sa pumenjašće.
Tvoje mile žene
Bog što ti je dade?”
„Žao mi je žao
Al ovo prokletstvo
Ko da bog je dao?”
Zidaše, zidaše
Dok ne popadaše,
Za devet leta zid svršiše.
I kad im je ostalo
Samo krst da stave,
Lestve postaviše
I krst na krov podigoše,
A Manojlovo dete,
Igralo se po dvorištu,
I plakalo od tuge
Što je od malena
Ostalo siroče.
On im lestve manu,
Na krovu da ostanu.
A majstor Manojlo
Pogleda na dole
Pa im progovori:
„Čujte devet zidaraša
Devet kalfa velikaša,
Vetar je dunuo
Stube nam je oborio,
Sada ćemo videti
Kakvu veru imamo!”
Pa mi uze dve tarabe
Okači ih mesto krila
I sa krova skoči dole
Gde su dojke uzidane.
Kako je na zemlju pao
Tako spomen je postao.
I drugi isto učiniše
Ali kako koji padne
U krvav se kamen stvori.
A Manojlo spomen ima,
Spomen krupan i osvećen
Koji je osto poznat svima:
Jedna česma hladne vode
Gde ga sada svi pominju.
96