Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
„Nu-m da mumă đi pomană
Kă sînt viu, nu sînt muort!
Măj majkucă, domnja tja,
Să askulc tu vorba mja.
Să će duś la kasa tja
Pe Rojbu să-l înfrînjedz,
Al frînjedz, ăl înšaljedz,
La tamnjică să-l aduś.
Aspanźiu ć-o-ntraba
C-o fi kalu đe vindzare,
Tu sî spunj mujkic-ašare:
Nu mi kalu đi vindzare,
Ma mi kalu đi plokon,
Sî măj skuot un kap đi uom!“
Mujka Korbi askulta,
Šî la kasă sa duśa,
Pe Rojbu ăl ćesala,
Ăl frîna šă-l înšala,
La tamnjică ăl duśa.
Apsanźiu đe-l veđa,
Jel đi drag nu măj puća,
Šî đin gură mj-o-ntraba:
„Co fi kalu đe vindzare,
Să că-l kumpîr pe paralje“.
„Nu mi Rojbu đe vindzare,
Kî mi Rojbu đe plokon,
Să skoćem un kap đe uom.
Pi Korbja-l mjeu să-l skoćem,
Să-l skoćem, să-l însurăm!“
Apsanźiu aša-j spunja:
„Jo pi Korbja am-nsurat,
Mîndră fată j-am aflat
Śe šađe la Korbja-n kikă:
Kînd sa-nćinźe mje-l kuprinđe,
Sa zgîrśašće – mje-l fîršašće!“
Tamnjica mj-o đeškiđa
Šî pe Korbja-l slubodza.
Korbja afară kînd ješa
Pjalja đi pi jel pika,
Kî noă anj a trekut
Đe kînd suar-lji nu l-a vadzut .
„Nemoj mati pomen dati
Jošte ću ti živovati!
Poslušaj me, mila mati,
Slušaj ove moje reči.
Idi kući i iz štale
Rojba da mi ti izvedeš,
Da zauzdaš i osedlaš,
I k’ tamnici da dovedeš.
Apsandžija kad te pita
Da l’ je konjče na prodaju,
Ti ovako njemu javi:
Ovaj konj se ne prodaje,
Nego se na poklon daje
Ljudsku glavu da izbavi!”
Majka Korbju poslušala,
Svojoj kući odšetala,
Rojbu mi istimarila,
Zauzdala, osedlala,
Do tamnice doterala.
Tamničare kad ga vide
Silno se obradovao
I majčicu zapitao:
„Da li konja prodaješ?
Rado bih ga kupio”.
„Ovaj konj se ne prodaje,
Rojbu se na poklon daje
Ljudsku glavu da spasimo.
Mog Korbju da izbavimo,
Izbavimo i oženimo!”
A tamničar na to veli:
„Korbju sam ti oženio,
S lepom momom sastavio
Što mu sedi u perčinu:
Kad se ispruži - obujmi ga,
Kad se skupi - uguši ga!”
Pa tamnicu mi otvori
Korbju on mi oslobodi.
Kada Korbja išeta,
Koža s njega spadala
Jer proteklih devet leta
Sunca nije videla.
87