Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
Šî mj-a kuoskuto,
Đin gură vorbjare:
„Jeć-o, jar’ ja vinje,
Săraku đe minje!
Slobozo, duamnje, slobozo,
Veśi ja rînđită
Să fije zîđită!ˮ
Kum la je-j ažuns,
Prînzu žuos l-a pus.
Tuoc kă đ-a prînzare,
Tuoc prînza rîzînd,
Mănojlja plîngînd.
Prînzît, njidoprînzît,
Kî jel duśe grižă mare,
Sări în piśuare,
Đi supt mînj mj-o luvare,
În zîd mj-o punjare,
Đin gură strîgare:
„Punjecă-vă pe zîđit,
Kî suarilji a trjekut prînzol mare
Da noj avjem đe lukrare!”
Ažunsă zîdu la nođic,
Šă baš pi la pulpică,
Ja vorbjašće đin gurică:
„Mănojljo, da ma zîđešć,
Or kă će glumješć?ˮ
Kă ja tot să rîđare,
Tot glumă cînjare.
„Ba jeu nu ma glumjesk
Numa će zîđesk!ˮ
„Să-m laš doă ferešćoară
Đirjept cîcîšuară,
Să-m vină răkuare
Kă baš rău mă doare!
Da pă că nu će pare rîu
Đe Jovan, kopilol nostru,
Kă jo la-m lăsat,
Njeskăldat, njeljegănat!
Odată cîcă ja-m dat
Šî la un măr la-m anjinat,
La ćinj’ am pljekat!
Ugleda i prepoznade,
Ovako mi progovara:
„Evo mi je, opet ide,
Jao meni sirotanu!
O pusti je, bože, pusti,
Sigurno je suđena
Da bude uzidana!”
Čim je kod njih stigla bila,
Ručak im je postavila,
Svi se ručka prihvatili
Svi veseli, nasmejani
Sam Manojlo u suzama.
Ručao je u mukama
Jer on brigu glavnu ima.
Na noge je poskočio,
Ispod ruku uhvatio
I u zid je ugurao
Na zidare podviknuo:
„Započnite sa zidanjem
Jer je sunce na zalasku
A nas puno posla čeka!”
Zidak stiže do čukljeva
I kad bi na pola lista
Ona njemu progovara:
„O Manojlo, da l me zidaš,
Il se samo sa mnom igraš?”
Neprekidno se smejala
I za šalu sve držala.
„Ne šalim se, nit se igram
Već te u zid uziđujem!”
„Ostavi mi dva otvora
Naspram dojki gore,
Da ti se rashladim
Jer me mnogo boli!
Zar ti nije žao
Za Jovana, našeg sina,
Koga sam ti ostavila
Nekupanog, neljuljanog,
Samo jednom podojenog
O jabuku sam ga okačila
Kad sam k tebi pohitala!
94