Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
ĐI KÎND SÎNT FJARÎLJI
Arnaglaua, Gergina Brndušan
Kînd a rašît Dumnjedzîu sî njaśe
Pomîntu, kî lumja s-a strîkat š-a rašît
să-j storaskă, a kjemat pi Noja - kare a
fuost numa unu sngur đirjpet - sî fakă
vopor, šî s-adunje fameljija luj, sî aljagă
kîćo parjake đi žuavinj đi tuaće fjelurj,
šî kîćo samîncă đin bujedz đi tuaće fjelurj,
šî sî sprimjaskă mînkarje šî apă đi
un an đi dzîlje.
Sa punje Noja pi lukru, lukră tota
dzîua la vopuor, da nuapća-l sparźe kare-l
sparźe. Jel jară mînje dzî ogođiašće
tuot šă lukră, lukră, da điminjaca alaltă
jar gasîašće vopuoru spart. S-a mînjije
jel rău šî sa duśe la Dumnjedzîu.
„Duamnjeˮ, śikă, „kît jo lukru dzîua,
vinje kare vinje nuapća š-îm sparźe, šî
strîkă.ˮ
„Da nu vjedz śuava, vro urma?ˮ
„Nu văd njimika!ˮ spunje Noja.
„E, atunśa je vrjamja sî faś fjară!ˮ,
dzîśe Dumnjedzîu, š-îj arată kum sî lji
fakă, š-ăl învaca să ljî pună sara unđ-a
lukrat dzîua la vopuor. Noja sa duśe la
vrun majstur, šî aăla îj faśe fjară pi spusu
lu Dumnjedzîu, šî jel lji punje sara
la luok unđ-a lukrat dzîua. A trjekut
nuapća, kînd điminjaca - Draku a dat
în fjară!
Noja ăl ja la bataje, da Draku sa ruagă:
„Numa baće tu, numa aj ku minje
pănă la Dumnjedzîu!ˮ
Ja Nuoja pi Draku-n fjară šî sa duśe
la Dumnjedzîu. Da kînd j-a vadzut,
Dumnjedzîu dziśe:
„Da śe-l duś, mă, la minje, śe nu-l
omuorj?ˮ
„Nu puot, Duamnje, kî vrja sî tăjnuje
ku ćinje!ˮ
122. OTKAD SU GVOZDENE ZAMKE
Rudna Glava, Gergina Durlić
Kad je Bog rešio da potopi Zemlju,
jer su se ljudi iskvarili pa ih je trebalo
uništiti, pozvao je Noju - koji je bio
jedini pravedan - da napravi lađu, i da
okupi svoju familiju, da odabere po
jedan par od svake vrste životinje, da
skupi po jedno seme od svake vrste
biljaka, i da spremi hranu i vodu za
godinu dana.
Počinje Noja da radi, gradi lađu po
ceo dan, ali što danju uradi, noću mu
neko razbije. On ponovo sutradan popravi
sve, pa nastavi da radi, ali sledećeg
jutra opet nađe lađu razbijenu.
Naljuti se jako, i od do Boga.
„Gospode”, veli, „koliko ja danju uradim,
dođe neko noću i sve razbije i pokvari.”
„Pa zar ti ne vidiš nešto, neki trag?”
„Ne vidim ništa!” kaže Noja.
„E, onda je vreme da ti napraviš zamke!”
kaže mu Bog, nauči ga kako da
ih napravi, i pokaže mu kako da ih zapne
uveče na mestu gde je danju radio
na lađi. Noja ode kod nekog majstora,
ovaj mu ih napravi i on ih zapne uveče
kako mu je rekao Bog, na mestu gde je
danju radio. Prošla je noć, kad ujutru -
u zamkama Đavo!
Noja počne da ga mlati, a Đavo zakuka:
„Nemoj da me biješ, nego hajde sa
mnom kod Boga!”
Povede Noja uhvaćenog Đavola i
odu pravo kod Boga. A kad ih je video,
Bog reče:
„A što mi ga dovodiš, što ga ne ubiješ?”
„Ne mogu, Bože, jer hoće da razgovara
s tobom!”
213