Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
Šî ja mi l-a aflat:
Supt un ljemn răklat
Jel mi s-a kulkat,
Đe ploaje plojat,
Đe vînt aburat.
Ku frăngija mi-l ljegare,
În sat mi-l duśare.
La kăsap mi-l kăsapjare:
Frumuos mi-l gaćare,
Frumuos prînzu kă sprimjare.
Zîva mi sa faśare,
Zorlj’i să varsare,
Ualjilji sprimjare,
Kobilka-nkărkare,
La Mănojlja pljekare.
Strîga šî l-alje lalće:
„Ajda vuoj, kumnaće,
Aj ku prînzu tuaće!ˮ
„Du mi će tu înainće
Kî cînj drumu-n minće!
Ăće nje šî nuoj venjim,
Kîta să nji măj sprimim.
Ualjilji lje-n băjerăm,
Kobilśilji lje-nkărkăm,
Pe drum nuoj ć-ažunźem!ˮ
Kînd đe zîd s-apropija,
Mănojlja mj-o veđa,
Đin gură vorbja:
„Jeć-o, duamnje, vinje,
Săraku đe minje!
Slobuoz duamnje un šărpe mare
La ja pin piśuare,
’N jel s-o-npeđekare,
Rău s-o spomîntare,
Prînzu vo vărsa,
Îndarăt sa vo-ntorśa.
Pănă prînzu va sprimire,
Alta va venjire,
Vije va uđire!ˮ
Duomnu ka un sfînt
Dupa rugamînt:
Šarp’j-a slobazît,
I vočića je pronašla:
Pod krošnjom nekoga stabla
On se beše uspavao,
Jer ga kiša iskvasila,
A vetar ga išibao.
Vrengijom ga zavezala
U selo ga doterala.
Kasapin ga iskasapi:
Lepo ga je zgotovila,
Dobar ručak pripremila.
Kad se danak razdanio,
Kad je zora osvanula,
Lonce je pospremila,
Na obramicu okačila,
Kod Manojla krenula.
Poziva i druge žene:
„Hajte moje jetrve,
Hajdete sa ručkom sve!”
„Haj ti napred prva kreni,
Jer put pamtiš ponajbolje!
Evo i nas tu začas,
Samo da se dospremimo,
Lonce da uvežemo,
Obramice podignemo,
I putem ćemo te sustići!”
Kad je bilo zidu prići
Manojle je opazio
Pa se bogu obratio:
„Evo mi je stiže, bože,
Avaj meni, šta se može?
Pusti bože zmijetinu,
Njojzi pravo medju noge,
Možda će se o nju splesti,
Možda će se uplašiti,
Možda ručak će prosuti
I nazad se povrnuti.
Dokle drugi ručak spremi
Druga žena će pristići
I ona će preživeti!”
Sveti bog je poslušao
Njemu molbu ispunio:
Pustio je zmijurinu
92