Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Projekat „Askultac povasta mja”
Ja jel mînkare în trastă, s-duśe jel
pin lume s-vadă dal m-a jastă naruodz,
or numa la jel? Mjarźe je aša šî dă pista
vrunu la vro kasă, numa jasă ku postaoa:
sî bagă înuntru, šî jasă afară, sî
bagă înuntru, šî jasă ...
„Śe faś, bre, tu?ˮ ăl întrabă.
„Ăći, skuot njegura đin koljibă!”
„Bre, m-a jastă naruodz!”, sa ginđašće
uomu. „Aj sî măj mjerg jo kîta, sî
văd dal măj vro fi vrunđeva?ˮ
Mjarźe jel aša šî la un luok dă pista
un uom: j-a pus mujera sajkă în kap,
să-l înbraśe-n sajkă, š-a luvat fundu đi
ljiemn, š-îl baće pi kap pista sajka-ja.
Întrabă jel:
„Śe faśec, bre?”
„Ăće, ăl bat, sî fak gaură, sî trjakă-n
valje sajka, kî n-are gaură, šî bat ku
fundu s-fakă gaură!ˮ
„E, š-ăšća naruodz!ˮ, sa ginđašće.
Mjarźe jel šîmăj, dă pista unu ś-atîrnat
pîntaluonji pi vro žîcă sî să ušće, j-a
ljegat đi śuariś întuorš ku brîu-n valje,
šî jel đižuos săre-n sus sî tunje-n pîntaluonj.
Săre jel ku tuata pućerja, ama
nu-j putrîvjašće kum trăbe.
„Śe făś, bre, fîrtaće?ˮ
„Vrjeu să-nbrak pîntaluonji!ˮ
„P-aša-j-nbraś?ˮ
„Aša, kum să-j înbrak în alt fjelj?ˮ
Sa întuarśe jel la kasă, šî mjergînd sa
ginđašće:
„Bree, mulc naruodz jastă pi lume,
nuje numa la minje, în kasa mja!ˮ
Đ-atunśa uomu-la n-a măj avut injima
rîa đi njimika.
Uzme on hranu, i krene u svet da
vidi da li još negde ima takvih ludaka,
ili ih ima samo kod njega? Ide on tako
i naiđe na neku kuću iz koje čovek čas
izlazi, čas ulazi u nju, noseći korito:
uđe unutra, izađe napolje, uđe, izađe ...
„Šta to radiš, bre?”, zapita ga.
„Evo, izbacujem mrak iz kuće!”
„Bre, ima još ludaka!”, pomisli čovek.
„Hajde ja da idem još malo, da vidim
da li ih ima još negde?”
Ide on tako, i na jednom mestu naiđe
na čoveka: žena mu je stavila vreću
na glavu, i da bi ga obukla u nju, udara
ga loparom po glavi preko vreće. Pita
čovek:
„Šta to radite, bre?”
„Evo, mlatim ga da napravim rupu u
vreći, da mu prođe glava, da mogu da
mu je navučem!”
„E, i ovi su ludi!”, pomisli.
Ide on dalje, i naiđe na jednog što je
okačio pantalone na žici da se suše, vezao
ih je za nogavicu a pojas okrenuo
na dole, a on ispod skače da uđe u njih.
Skače on iz sve snage, ali nikako da ih
pogodi kako treba.
„Šta radiš to, pobratime?”
„Hoću da obučem pantalone!”
„Pa tako ih oblačiš?”
„Tako, a kako drugačije?”
Vrati se čovek kući, idući tako pomisli:
„Bree, mnogo ludaka ima na ovom
svetu, nema samo kod mene kući!”
Otada se taj čovek nije više sekirao
ni za šta.
279