Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Dzînjilji milostînśilji mînjijaće,
Înfokaće,
Đi đirjapta l-a luvat,
Şî-n karuţă l-a runkat;
Đi śe sus - măj sus,
Đi śe sus - šî măj sus.
Đe trij uorj la rîđikat,
Đi trij uorj la skuturat;
Sînźilji j-a tulburat,
Karnja j-a învenjinat -
L-amjecît,
L-a fîršît,
L-a norodzît -
La fakut đin uom njiuom.
Nu măj puaće să vorbjaskă,
Nu šćije sî puvestaskă,
Š-a pljekat pi drum, pi kalje,
Ku glas mare pănă-n śjerj,
Ku lăkrîmj pănă-n pomînt,
Sa kîntă, sa nîkažîašće.
Njima-n cara no-l audza
Đi kît sînta Majka Marija đin śjerj.
Snta Majka Marija-l audza,
Šî đi vajćilji luj,
Đi nakazurlji luj -
În skara ij
Nu puća šađa,
Pi skamnu ij
Nu puća uđinja.
Kum îl audza,
Đi pi skamn sa skula,
În kalkînj sa rîsuśa,
Rokja alba înbraka,
Bîto-l đi aur în mînă luva,
Pi skară đi aur šî đi arźint sa kubara,
Pi hat sa-n kîljika
Šî la (Janku) ažunźa.
„Duamnje, (Jankulje),
Śe ći vi vajta,
Śe ći vi kara,
Đi jo n-aš puća
Đi mila tja,
Suđenice naljućene,
Raspaljene,
S desna su ga dohvatile,
U karuce hitnule;
Od više - poviše,
Od više - još više.
Tri put su ga digle,
Tri puta protresle;
Krv mu zamutile,
Meso zatrovale -
Ošamutile,
Strošile,
Zaludele,
U nečoveka pretvorile.
Ne može da zbori,
Ne zna da govori,
Pa je poš’o putem, stazom,
Glasom snažnim do neba
I suzama do zemlje,
Pa se vajka, jadikuje.
Niko ga u zemlji ne čuje
Osim Svete Majke Marije s nebesa.
Čula ga je Sveta Majka Marija,
I od vajkanja njegovog,
Od jadanja njegovog,
Na stubama svojim
Ne mogaše sedati,
Na prestolu svome
Ne mogaše odmarati.
Čim ga ona dočula,
S prestola se podigla,
Na pete se okrenula,
Belu halju obukla,
Zlatni štap uzela,
Niz stube zlatno-srebrne je sišla,
Na hata uzjahala
I do (Janka) stigla.
„Gospode, (Janko),
Što li jadikuješ,
Zašto li se tužiš,
Da ja ne mogado’
Zbog milošte tvoje
171