Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

P O V J E Š Ć
Pripovetke
ĐI ŚE JE ALBINA NJAGRĂ
Arnaglaua, Žarku Šumarju
Kînd s-a fakut pomîntu, albina a
fuost albă, kum ij spunje šî numilji (albina
< alb). Ama a njegrit đi rušînja
ariśuluj.
Dumnjedzîu a fakut pomîntu poljažnjik
ka ljaspiđa, šî kînd s-a pus pluoilji
alji đintînj, a venjit rîurilji šî boruźilji
ku tuot, š-a înjekat mulće žuavinj kare
numa ś-a fuost fakuće! Alji ś-a skapat,
sa duk la Dumnjedzîu sî sa vajće. S-a
ginđit Dumnjedzîu, s-a ginđit, ama
kum nu j-a dat njimik în gînd, întrabă
žuavinji-lja śe ginđesk jalje. Jalje una
dzîśe una, una aša. Kînd Dumnjedzîu
lj-askultă pi tuaće, bagă samă kî nuje
žuavina a măj batrînă š-a măj vikljană
– ariśu! Trîmjaće dupa jel albina, kî ja
a fuost žuavină măj vrjanjikă. Albina
bîz kolja, bîz kolja, šă-l gasîašće. Ariśu
a prîndzît capîn, šî s-a dat pi o parće
în frundzîlji luj să uđinjaskă, šî tuman
la prins suomnu kînd ažuns albina. Ja
ij spunje kare a trîmjeso šî pintru ś-a
venjit. Mînjios kă la pumenjit, ariśu
sa-ntuarśe ku kuru kîtra ja šî sa bjasă:
„Mînka-c-ar kakatu aăla kare ć-a
trîmjes, kă nu šćije să adunje pomîntu
în gramjedz, să fakă śuoś înalće šî văj
adînśe, šî apa o să mjargă pintra jalje,
šî n-o sî măj fije pouađe!”
Kînd albina a spus la Dumnjedzîu
tuot ś-a kriśit ariśu, ja a njegrit đi rušînje.
Dumnjedziu askultă đ-ariś, adună
pomîntu, faśe śuoś šî văj, šî žuavinjilji
skapă đi puouđe grjalje, da pi albină
ursadză să-j fije kakatu śeva măj dulśe
pi pomînt.
120.
ZAŠTO JE PČELA CRNA
Rudna Glava, Žarko Trailović
Pčela je na početku sveta bila bela,
kako joj i samo ime kazuje (vl. albina <
alb „belo”). Pocrnela je od stida, zbog
nepristojnosti ježa.
Bog je stvorio zemlju kao ravnu
ploču, i čim su počele da padaju prve
kiše – nadošli potoci i reke su se razlili
i potopili mnoge tek stvorene životinje.
Preostale se skupe i odu kod Boga
da se žale. Zamislio se Bog, mislio, mislio,
ali kako mu ništa nije padalo na
um, zapita životinje za savet. One jedna
jedno, druga drugo, i nikako da se
slože. Kad ih je Bog sve saslušao, primeti
da među njima nema najstarije i
najmudrije životinje – ježa! Pošalje po
njega pčelu, jer je ona bila najvrednija
životinja. Pčela zuj-tamo, zuj-vamo i
nađe ga. Jež je taman bio dobro ručao,
i kad je pčela došla upravo je dremao
zavaljen u gomili lišća u svome brlogu.
Kaže mu pčela ko je šalje i zašto je
došla. Ljut što ga je probudila, jež joj
okrene leđa, proteže se, prdne iz sve
snage, i kaže:
„Izjeo ti govno taj ko te je poslao,
kad ne zna da skupi zemlju u gomile
i napravi brda visoka i doline duboke,
pa će voda teći između brda, i neće
više biti poplava!”
Kada je pčela prenela Bogu sve šta
mu je jež poručio, pocrnela je od stida.
Bog je poslušao ježev savet, sakupio je
zemlju, napravio brda i doline i životinje
su se spasile od teških poplava, a
pčelu urekne da njeno govno bude nešto
najslađe na svetu.
211