Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Paun Es Durlić
Dupa o lună-doă, pîkurarjo-la ś-a
fuost în ljemn, mjergînd ku uojlji pin
munće, dă pista uasîlji luj. Karnja a
putradzît, a mînkato vjermi, da uasîlji
a albit đi pluaje šă đi suare, šî stau înšîraće
pi vrun kljanc.
„A, tu fîrtaće aj vrut sî ma manînś pi
minje?ˮ, sa riđe pîkurarju, šî sa punje
ku kraśi pi uasîlje-lja. Un uos ij sa-ncapă
în piśuor, jel đin aja sa bulnavjašće,
sa butavjašće, šî muare.
A fuost aša să fije, kă aăla ś-a mjers
kîlarjec ku kalu a fuost Sîmpjetru. Jel
lukră ku lupi, šî kum jel dzîśe aša ar’
să fije!
Posle mesec-dva, onaj čobanin sa
drveta, idući za ovcama po planini,
naiđe na vučje kosti. Meso je istrulelo,
izjeli ga crvi, a kosti izbeljene od kiše i
sunca leže rasute po nekom kamenjaru.
„Ha, ti si brajko hteo da me pojedeš?”
naruga se čobanin, i navali nogama
da gazi one kosti. Jedna košćica mu
se zabode u nogu, on se od toga razboli,
dobije trovanje, i umre.
Bilo je tako suđeno, jer onaj koji
je jahao konja bio je Sveti Petar. On
upravlja vukovima i kako on naredi,
tako ima da bude!
MUJARE NOPÎRKĂ
Bljiznja, Sau Bîlaban
131.
ŽENA ZMIJA
Blizna, Sava Balabanović
A fuost în tr-un sat vrun danak, vrun
bajat, š-a pljekat la vînac o dzîuă înainća
lu Sîmc. A mjers pi munće, š-odată
kađe-n vro njigurjacă. A mjers pjerdut
pin njiugurjaca-ja, pin śjaca-ja pănă
n-a dat pista o pješćiră. Tună înuntru,
šî kum măj mult a mjers, tot măj kald
a fuost. Nazîrjašće ka vro viđarje đin
đeparće, s-auđe śe s-auđe, ka kînd je
glas fećesk. Sa traźe mirekuc š-ažunźe
într-o odaje pljină đi pjatră skumpă
kare ljikură măj tare đikît suarilji.
În mižluok: fjaće marj ku păru lung,
đispljećit, nu sa šćije kare đin kare je
măj frumuasă. Una, ă măj frumuasă,
stă trînćită pi vro pjatră đi aur, suspină
šî dzîśe:
„Jară đi mînje-n kolo o să nji faśem
nopîrś š-o sî pljekăm pin vilajt să
muśkăm lumja. Eeee, kînd s-ar gasî
vrunu sî ma cuśe pănă mis nopîrkă, aš
skapa đi la răo-sta!ˮ
Bajatu-la auđe đi dupa pjatră unđ-a
fuost pitulat. Măj đi kîtra dzîuă în oda-
Bio u jednom selu neki momak, neki
mladić, pa krenuo u lov na dan uoči
Mladenaca. Išao je planinom i odjednom
upao u neku tamu. Lutao je po toj
tami, po toj magluštini, dok nije naišao
ne jednu pećinu. Ušo je unutra, i što
je dublje zalazio, sve je toplije bivalo.
Nazre u dubini neko svetlo, začuje
neki žamor, kao da je neki glas devojački.
Privuče se lagano i zađe u odaju
punu dragog kamenja koje je blještalo
jače od sunca. U sredini sede devojke
sa dugom raspletenom kosom, ne zna
se koja je od koje lepša. Jedna, koja je
se momku učinila da je najlepša među
njima, leži na zlatnom kamenu, uzdiše
i govori:
„Opet ćemo se od sutra na tamo pretvoriti
u zmije i krenuti u svet da ujedamo
ljude. Eh, kad bi se našao neko
da me poljubi dok sam zmija, spasila
bih se ovoga zla!”
To čuje onaj momak što se skrivao
iza kamena. Negde pred zoru u tu oda-
228