Paun Es Durlic Rumânjii na zálasku sunca - Româńii în apus de soare

Vlaško usmeno stvaralaštvo
Pi drum trekînd
Ku ljaku lu (Janku)?”
„E, Duamna snta Majka Marije,
A fi trekut, ma nu lj-am vadzut!”
Mult snta Majka sa mînjija,
Šî la salkă-j vorbja:
„Tu salkă mare, rotată,
Nu-m spusăš kum lj-aj vadzut,
Kî pi lînga ćinje a trekut,
Đ-aja ruod nu vi măj prinđa,
Numa primovara vi škipa
Šî vi plînźa!”
Aša salka blîstama,
Šî ruodu ij luva.
Jar pi hat sa-nkîljika,
Într-o mînă biś đi fuok,
Într-una stîlp đi busujok.
Hatu tare ăl mîna,
Mjerźa hatu đe zbura,
La măr mare ažunźa.
Măru dulśe, źemnarat,
Înflurit šî krengarat.
„Buna dzîua, măro-l dulśe,
Źemnarat!”
„Mulcamjesk, Majka Duomnuluj.”
Jut ku snamnu đi arźint o ruga.
„N-am venjit sî šăd,
Numa sî ći-ntrăb
Da-j vadzut pi dzînjilji milostînśilji
Înfokaće, mînjijaće,
Nîkažîće,
Pi drum trekînd
Ku ljaku lu (Janku)?”
„Duamna snta Majko Marijo,
Lj-am vadzut,
Ama đe mult a trekut!”
Ja-l blăgoslovja, šî ruod ij da:
„Mărulje,
Kare vo venji la ćinje flomînd -
Sî pljaśe satul,
Kare vinje bolnau -
Sî pljaśe zdravîn,
Putem da prolaze
S lekom (Jankovim)?”
„E, Gospo, Sveta Majko Marijo,
Možda su prošle, al’ videla nisam!”
Grdno se Sveta Majka naljuti
I vrbi prozbori:
„Ti mi vrbo krupna, krošnjasta,
Ne reče da si ih videla,
Mada su ovuda prošle -
Zato roda nikad nemala,
Samo s proleća slinila
I plakala!”
Tako vrbu prokljinjaše,
I rod joj oduzimaše.
Opet hata uzjahala,
U jednoj ruci plamen bič
A u drugoj struk bosiljka.
Hata brzo terala,
Hitro hat je leteo,
Do jabuke stigao.
Voćka slatka, razgranata,
Golema i puna cvata.
„Dobar dan, voćko slatka,
Razgranata.”
„Zahvaljujem, Majko Božja.”
Brzo joj stolac srebrni ponudi.
„Nisam došla da sedim,
Već da te pitam
Da li si videla suđenice,
Raspaljene, razjarene,
Razgnevljene,
Putem da prolaze
S lekom (Jankovim)?”
„Gospo, Sveta Majko Marijo,
Videla sam ih,
Ali su davno prošle!”
Blagosiljaše je i rodom obdari:
„Jabuko,
Ko ti gladan dođe –
Da pođe sit,
Ko dođe bolestan -
Da pođe zdrav,
173