Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

561
Mijn moeder kan goed blozen. Op het eind van de oorlog - ik was toen 7 of zo -
waren veel Amerikaanse soldaten bij burgers ingekwartierd. Wij hadden een Bill,
een Charley en een Orby.
Orby was legerkok. Ze smokkelden voor ons aangebroken potten pindakaas het
kamp uit en halve tabletten chocola zo dik als een spel kaarten. Soms kwamen ze
met een reusachtig blik cornedbeef, dat vreemd genoeg altijd net voor het eind van
een maaltijd geopend was. Het had niets te maken met stelen, zei Orby. Wat overbleef
had anders toch maar vernietigd moeten worden. Kamphygiëne.
De drie Amerikanen kaartten met mijn vader en flirtten met mijn blozende moeder
terwijl ik met een echte stengun waar helaas de patronengordel uit was gehaald voor
het raam in de voorkamer zat en ermee op mevrouw Korenman wees die aan de
overkant achter de gordijntjes zat te breien.
Ik vond het grote volwassen mannen maar ze schijnen piepjong geweest te zijn.
Ze waren ver van huis en erg eenzaam, dat begrijp ik nu ook. Mijn moeder scheelde
maar een paar jaar met hen. Omdat mijn vader bij een brouwerij werkte had hij nog
wel eens sterke drank in huis en op een avond toen een van de Amerikanen tipsy was
- ik denk dat het Bill was - zoende hij mijn moeder in de vestibule op de mond.
‘Hou daarmee op. Crazy you? Yes?’ riep mijn moeder en duwde hem in de
paraplubak, waar mijn vader hem toen uit heeft moeten helpen. Ze zijn nog vaak
langs geweest. Diezelfde Bill heeft mijn vader een boogie woogie geleerd. En paar
jaren lang heeft hij mijn vader nog nylons gestuurd voor mijn moeder, helemaal uit
Amerika, in ruil voor net zo zeldzame sigarenbandjes die mijn vader zuchtend uit
zijn vooroorlogse albums plukte.
Ik geloof dat mijn vader dacht dat mijn moeder hem aantrekkelijk vond als hij die
boogie woogie later zelf speelde. Misschien omdat hij er niks van kan. Ze kroop
tenminste altijd op zijn schoot en siste: ‘Pas op! Pas op!’ als ik plotseling de kamer
binnenkwam.
De avond van de dag dat ik mijn moeder betrapt had, kon ik het niet langer aanzien
dat mijn vader zo smakelijk zat te eten. Ik bood zomaar aan de hond uit te laten.
Mijn vader keek verbaasd op van zijn spek en eieren. Mijn moeder fluisterde alleen
maar ‘ja hoor’, en nam haar en mijn bord weg.
Onze straat leek wurgend smal, de Hogere Huishoudschool had droeve ogen, het
park lag er onnozel bij met al die kleuren in de perken en bomen wit van bloesem.
Radeloos liep ik rondjes om de fontein die het niet deed op dit uur.
Tirade. Jaargang 47