Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

43
zijn oor had gezeten’, trekt Quilty zich terug in de slaapkamer. Uiteindelijk treft
Humbert hem van heel dichtbij door de dekens. Humbert raakt even van de kaart
maar meent nu toch dat Quilty dood is: ‘een kwart van zijn gezicht verdwenen, en
twee vliegen buiten zichzelf bij het dagende besef van ongelooflijk geluk.’ Humbert
wast zich, loopt naar beneden, treft daar mensen aan die lachend reageren op zijn
opmerking dat hij Clare Quilty heeft vermoord. Dan stapt hij de hal in. ‘Quilty had
warempel naar de overloop weten te kruipen, en daar konden we hem zien spartelen
en kokhalzen, en daarna, voorgoed ditmaal, ineen zien zijgen tot een paarse hoop.’
Filmkenner liep zwijgend naast me. Maar of hij nu verpletterd was door mijn
precisie, mijn acribie als verzamelaar, mijn perfectionisme bij het opbergen en
catalogiseren van allerlei beelden? Veeleer trokken zijn schouders sceptisch omhoog.
Hij kende andere scènes niet zulke bloederige afrekeningen. Ik hield vol.
Dat kon wezen, wierp ik tegen, terwijl we de beroemde schoenenwinkel van John
Lobb passeerden, maar Taxi driver en Lolita hadden meer overeenkomsten. In beide
werken een schier eindeloze autorit, en Jody Foster mag dan onaangeraakt blijven,
Travis en Humbert Humbert zijn beiden als volwassen man geïntrigeerd door een
seksueel voorlijk kind. Beide mannen vinden dat hun lieveling ontvoerd of misbruikt
is door degene die ze gaan doden. Ik trok filmvriend weg voor een aanstormende
motor. ‘Het voetgangerslicht stond toch op groen,’ sputterde hij.
Reveillon de la St Sylvestre; het jaar 2001 was bijna afgelopen. Wij hadden een tafel
gereserveerd in het restaurant ‘Les Ministères’ in de Rue du Bac, waar ik vaker at
en waar een chef-kelner bediende die ik om zijn opvallende gelijkenis met Turturro
steeds John genoemd had. ‘Trouwens,’ hield ik vol, ‘de gedachte om die
bloedwraakscène van Nabokov met film te vergelijken is door hemzelf al geopperd.
Hij schrijft zelf: “In zijn uitgegeven vorm wordt dit boek, neem ik aan, gelezen in
de eerste jaren van 2000 n.C.; en lezers op leeftijd zullen hier zeker terugdenken aan
de verplichte scène in de wild-westfilms van hun kindertijd. Aan ons handgemeen
ontbrak echter het os-verdovende vuistgevecht, het vliegende meubilair.” Dus wel
film, maar geen wild west. Dat heeft Scorsese begrepen.’
Inderdaad, Turturro, gaf mijn vriend de filmkenner toe. En toen, verbaasd: ‘Ken
jij dat boek uit je hoofd?’
Alles klopte die avond. Een tafel midden in de zaal; een welkom met een ‘cocktail
pétillant et ses intentions’; de inbegrepen wijn werd onbekommerd
Tirade. Jaargang 47