Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

49
derstuk - teruggeslagen. Enkelen droegen lelijke wonden of littekens. De bezoekers
moesten doorlopen, de directeur hield uitnodigend of gebiedend een deur voor hen
open, de wonderkruk in de hand. De buitenlander zag dat de kleding van de patiënten
in iedere zaal van kleur verschilde. Alle zalen lagen vol, geen bed was onbelegen.
‘Hoe gaat dat als er een nieuwe patiënt komt?’ vroeg Drinkwater naïef.
‘Dan gaat er een oude uit.’
‘Hoe bedoelt u dat?’
‘Als de behandeling stopt, heeft verder leven geen zin meer,’ legde de directeur
uit. Zijn lachende ogen blonken in de zwarte cirkels van zijn bril.
‘Wie bepaalt dat?’
‘Ik.’
Wat er van de verlangde Maria E. over was, lag in een apart klein zaaltje. Haar
onderlichaam was verbonden. In het opgezwollen gezicht schoten zwarte, kleine
ogen, gevuld met een panische angst, heen en weer tussen de directeur en de twee
gasten. De armen van het monster waren aan de bedrand vastgebonden. Op één arm
kleefden acht pleisters die de sporten leken te vormen van een uiterst pijnlijke ladder
die in het opgezwollen vlees was geperst.
‘Uw verzoek betrof Maria E. U heeft haar gezien. Ik denk dat we een einde aan
het bezoek kunnen maken,’ meldde de directeur.
De militair kletste zijn leren handschoenen in zijn handpalm en knikte instemmend
en vastberaden. In het hoofd van de buitenlander kolkten talloze vragen, maar hij
mocht er geen een stellen. De weg die hij bewandeld had om hier binnen te komen,
verplichtte hem zich nu te schikken.
Hij draaide zich om, iets trager dan de twee anderen en trok in diezelfde beweging
het boekje uit zijn colbertzak. Het was onmogelijk het cadeautje aan het kind te
overhandigen. Zij lag vastgebonden en haar angst was zo groot dat iedere toenadering,
zeker van een vreemde, onvoorspelbare reacties kon opleveren. Hij moest snel
handelen en in zijn haast schoof hij het boekje tussen haar vastgesnoerde en
bepleisterde arm en het dikke lichaam.
Het was een zinloos gebaar. Zij was onmogelijk in staat het boekje in te kijken.
Het zou door verplegend personeel worden afgepakt. Hij draaide zich om en liep de
twee anderen achterna. De directeur hield de deur open en draaide zijn hoofd naar
Felix Drinkwater.
Terwijl ze zwijgend door de gangen liepen, zagen ze in een van de laatste kamers
twee vrouwen in witte jassen tussen de primitieve bedden lopen. Zij voelden een
lichte kriebeling op voorhoofd en handen. Even leek het alsof
Tirade. Jaargang 47