Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

81
stoep met zijn hoed net zolang om de oren te hebben geslagen tot Heintje ophield
met een motor na te doen.
Vanachter haar gordijnen heeft mevrouw Korenman, die al op hem wachtte met
thee, hem gewenkt. Bij haar is hij op verhaal kunnen komen.
Dat was overdag.
Mijn moeder zou mijn vader 's nachts pas weer zien. Hij deed zijn
vertegenwoordigersronde om de stad heen en at ergens op kosten van de zaak. Die
avond zou hij rechtstreeks naar zijn stamkroeg gaan om te klaverjassen.
Op kaartzaterdag heeft mijn vader alles dus vernomen.
Hij had net gedeeld. Ome Sjef wou meteen passen, meneer Bennink, die ik ome
Bennink noem en die toen ik tien was al tegen mij op moest kijken, omdat hij nu
eenmaal half zo hoog is als mijn vader, begon te neuriën. Dan heeft oom Bennink
geen slechte kaarten. En tegenover mijn vader zat vandaag als vierde man de
penningmeester van de club. Dieudonné Vroemen. Precies op dat moment begon die
met zijn verhaal. Ik weet dit omdat ome Sjef het zo aan tante Dini verteld heeft. Dat
ze daar alle vier met de kaarten al in de hand zaten en zelfs dat mijn vader twee azen
had en twee koningen. Toen had Dieudonné Vroemen zijn kaarten neergelegd.
‘Paffen, weet je het van je vrouw?’
‘Welke vrouw?’ vroeg mijn vader die nog in zijn kaarten keek.
‘Dat je vrouw waarschijnlijk een ander heeft... Johan. Ik zeg dit omdat we nu met
goede vrienden onder mekaar zijn en we elkaar altijd recht in de ogen moeten kunnen
kijken.’
Enfin.
Mijn vader kwam om negen uur al binnen. ‘Dit was negen heit de klok’ zong iemand
op de radio. Mijn vader was straalbezopen. En niks de hond aaien. Brullen.
Schreeuwen. Zodat Lord meteen op het kleed piste, want dat doet Lord als hij denkt
dat ze boos op hem zijn.
En mijn moeder vouwde doodsbleek de strijkplank op, zette de radio uit en stuurde
mij naar mijn kamer, terwijl mijn vader brulde: ‘Die jongen blijft hier!’
En ik riep: ‘Ja ik blijf hier. Ik weet alles! Al lang!’
En toen heeft mijn vader tot elf uur gehuild.
Mijn moeder kwam beverig naast mij zitten op het opklapbed. En streelde me,
wat ik niet wou. We durfden pas na tienen weer naar binnen en daar zat mijn vader
met zijn hoofd in de handen op de plek waar hij normaal patience speelt. Zijn
schouders schokten. Lord jankte op het balkon.
Tirade. Jaargang 47