Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

238
Maar aangezien dit artikel een onderdeel vormde van Emmens' proefschrift, kun je
je achteraf afvragen of dat nou zoveel moeite en tijd had gekost. Toch moest Vinken
- die samen met Nieuwenhuys het meeste redactiewerk deed - de kopij als het ware
onder Emmens' handen vandaan trekken.
Trouwens, waar bleef Pierre Vinken zelf met zijn kopij? Had hij voor een pittige
polemiek niet weer eens Ernst Reil tot leven kunnen wekken? Nee dus. En waar was
Wim Smit gebleven? Die was helemaal naar de achtergrond verdwenen. Het samen
met Vinken verzorgen van de rubriek Tijdgenoten - waarin telkens een stukje vertaald
werd van een bewonderde schrijver of filosoof uit het verleden - kon toch niet de
enige ambitie zijn.
Misschien dat de traagheid waarmee van redactiewege de kopij kwam wel
samenhing met de stroeve verhoudingen onderling. Want inmiddels begonnen de
twee vleugels in de redactie, met aan de ene kant Vinken en Goudsblom en aan de
andere kant Emmens en Eijkelboom, zich steeds verder van elkaar te verwijderen.
Veel later in een interview in Tirade schilderde Jan Emmens deze richtingenstrijd
als volgt: ‘Er was al vrij gauw een vrij diepgaande onenigheid over de richting die
het blad moest volgen. Er was één richting die een agressief polemies beleid
voorstond, waarbij men dus vooral dacht aan een atheïstisch beleid ten opzichte van
allerlei andere volksgroepen, zoals dat heet, en politiek, aan een zowel
anti-communisties als anti-kapitalisties beleid. Het woord beleid is wat zwaar trouwens
voor de hele onderneming. Het ging dus om een paar mensen die dat voorstonden.
(Waarmee Emmens de Vinken-Goudsblomvleugel bedoelde - AF). De andere vleugel,
waartoe ik behoorde, was hier niet tegen, maar vond dat minder interessant en was
vooral voor een bepaald soort literatuur vanuit die persoonlijke toon, die dan desnoods
bij gelegenheid wel eens door een katholiek geschreven mocht worden.’ 52
Tussen deze twee herrieënde partijen moest Rob Nieuwenhuys telkens maar de
brandjes zien te blussen. En dat was niet altijd even makkelijk met ook nog de hete
adem van Geert van Oorschot in zijn nek. De uitgever had later zo zijn eigen versie
van het conflict: ‘Vinken was de enige strijdbare figuur van de groep, hij had heel
duidelijk in zijn kop wat hij wilde, maar kreeg daar geen meerderheid voor. Hij wou
een blad maken van anti-katholieke signatuur. Als hij daarover sprak werden
Eijkelboom, Emmens en Smit eigenlijk door hem weggedrukt. Vinkens argumentatie
was niet gering. Zo ontstond er langzaam maar zeker erosie tussen de redacteuren.’
De vaak onvolwassen ruzies waar enorm veel rivaliteit bij kwam kijken, kwamen
het schrijven niet ten goede. De heren redacteuren hadden geroe-
Tirade. Jaargang 47