Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

49
wijzen, heb je steeds tijdens het lezen van het boek van Van Schendel het idee dat
hij een situatie beschrijft die de foto van Tara Fallaux uitbeeldt. De kleedster vertelt
bijvoorbeeld over Marion die dan al weg is bij het ballet: ‘Mademoiselle was vermoeid
en stil, zij had een droevige trek om de lippen en soms sloeg zij de ogen naar mij op.
Een kamer vol mensen die aan niets anders dachten dan aan een dans, en erover
lachten en praatten met drukke woorden, alsof er niet iets ernstigs onder lag. Alleen
zij, die er de genezing van verwachtte, was vervuld van de ware zin.’ En veel later,
als Marion en Daniel getrouwd zijn en in Engeland in music-halls dansen, beschrijft
een jongen die daar komt, het danspaar zo: ‘Deze keer keek ik scherper toe [...] Soms
was het alleen de hand die een buiging maakte, maar je voelde hoe de twee dansers
helemaal mooi waren, helemaal gelukkig. Helemaal misschien niet, daar kon Mary
wel gelijk in hebben toen ze zei dat ze anders niet zo donker uit de ogen zouden
kijken. En Mr. Sedge dacht ook dat het pijn doet als het ritme zo diep zit. [...] De
dansers moesten dikwijls terugkomen, je kon zien dat ze moe waren.’
Zoals Van Schendel aantoont hoe de dansers Marion en Daniel met hun lichaam
en hun dansen het leven beleven, zo zit ook in deze foto een overtuiging dat de gedane
dansen al is het maar voor één ogenblik samen vallen met het leven zelf. En dat
daarop uitputting moet volgen. Niks geen gewone mevrouw die na drie walsjes even
bij moet komen. In dat geval zou zij olijk naar de fotograaf hebben gekeken in de
veronderstelling dat haar amechtig hijgen toch niet op de foto te zien zou zijn. Er
zijn momenten tijdens het lezen of tijdens het dansen, dat het leven (en in zijn kern
heeft dat met seksuele drift te maken) zich lijkt samen te ballen tot een flits van
helderziendheid. (Nabokov: ‘het gelukzalige gevoel dat je de goede kant op kijkt.’)
Tara Fallaux fotografeerde iemand die zo'n moment beleefd heeft.
3. Het verhaal van de muziekdoosverkoper
Mijn winkel ligt in de Passage du Perron. Vooral wanneer het herfstig licht de grote
fontein van een spierwitte spetterstralenkring voorziet, of wanneer, zoals nu, een
lentezon de zachtwarme kleuren in de tuin van het Palais Royal oplicht, staat mijn
winkel op de mooiste plaats van de stad. Uitverkoren winkels in de Passage du Perron:
de ‘boutiques du palais royal’. Een garde d'honneur, een corps d'élite. Per slot van
rekening zijn wij het die iedere dag de prinses van Valois langs zien rennen. Evident,
dat mijn winkel de bijzonderste waar verkoopt. Wie wordt niet tegen de ruit gezogen,
waarachter de muziekdoosjes staan uitgestald. Dozen als kwetterende
rococo-beeldhouw-
Tirade. Jaargang 47