Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

573
‘Het is vreselijk. Ik wierp me gister bijna van de balustrade’ of ‘Er is mij net een
eredoctoraat in Leuven aangeboden. Mijn vader vindt het verstandiger als ik eerst
het gym afmaak’.
Hij zou trouwens niet graag hebben dat ik hem uitgebreid informeer. Als ik ‘slecht’
zeg móet hij wel verschrikt kijken en nog iets vragen. Als ik elke dag ‘goed’ zeg,
lieg ik dat ik barst. Maar als ik ‘gaat wel’ zeg - wat ik meestal doe - grinnikt hij alsof
hij van zo iemand als ik niet anders verwacht had.
En dus gaf ik deze keer als antwoord: ‘Kun je ook doodgaan van verdriet?’
Daar had ie niet van terug.
‘Is het zó erg?’ vroeg hij.
Toen legde ik mijn schooltas neer op de derde tree van onderen en zei dat dit een
medische vraag was. Dat ik dat nou eens wou weten. Dat ik misschien ook arts wilde
worden.
Hij zei dat verdriet niet gezond was, maar dat mensen er toch erg oud mee kunnen
worden. En vaak tegen hun zin. Dat je je wel dood kunt lachen.
Maar ik had geen behoefte aan zulke grappen en dat liet ik hem merken.
‘Kan je bijvoorbeeld een hartaanval krijgen van verdriet?’
‘Aan wat voor een verdriet dacht je dan zoal?’
Dat moest híj me maar vertellen. Hij zei dat hij geen tijd had voor lange antwoorden
en dat je wel spanningen kon hebben door verdriet en dan misschien wel zou kunnen
gaan drinken of teveel gaan eten. En dat je zo weer... Enfin.
De tas flikkerde van de derde tree en toen ik alle boeken bij elkaar geraapt had en
de spiekbriefjes, was ik alleen.
‘Ben je nog niet weg?’ riep mijn moeder boven aan de trap.
Zou ze hebben staan luisteren?
Zou ze denken dat ik het over een verdriet van mij had?
Dat zou helemaal mooi wezen.
Alsof mijn vader er niet ook nog was.
Ik dacht op weg naar school aan wijlen Wop. Zijn soort verdriet zou ik niet kunnen
omschrijven. Maar wijlen Wop zoop vast niet en was niet bijzonder dik. Het was
ook geen nerveuze leraar zoals bijvoorbeeld de Kikker.
Ik ging dus voor de les lokaal 2b in en zei tegen Jimmy: ‘Ik heb het gevraagd. Die
man zei nee.’
Toen ik terugliep om de balustrade heen en de trap op ging naar ons lokaal kwam
Joop Sikkema naast me lopen met een treiterig lachje. Daarmee maakt hij me niet
zo bang als enkele jaren geleden, maar ik ben nog wel op mijn hoede.
Tirade. Jaargang 47