Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

3
zo'n prachtvolle onoplosbaarheid. Wie gevangen zit in de vrijheid van al zijn
nutteloosheid moet zich bereid tonen om te allen tijde bereikbaar te wezen. Hij moet
de lijnen openhouden voor het hypothetische geval dat een of andere firma in wijsheid
en goed vertrouwen warm loopt voor zijn diensten. Hij leert zich een voorstelling te
maken van de enthousiaste gezichten van directeuren en personeelsfunctionarissen.
De dames en heren hebben zojuist de brief van vriend Willem Roukens gelezen en
constateren verheugd dat eindelijk tot hen doordrong de man die hun zorgen begrijpt.
Na tal van jaren zal de vacature worden vervuld door de enige man zonder
kwalificaties, de enige die het op zich nam om de tijd te trotseren middels het
vroegtijdige beëindigen van professionele vooruitzichten, zijn studie af te breken,
niet langer meer dwazen en malloten middels een gekriebel en gekrabbel op papier,
een geknoei en gekladder op linnen een illusie van levensvreugde toe te bereiden.
Om deze onthechte vooraf reeds te huldigen geven de dames en heren graag een
receptie. De slanke vrouwen in donkerbruine avondjurken, de trieste heren in smoking
zijn allen met fijne sigaartjes toegerust en spreken vol vreugde van het nutteloze
warhoofd, en hij denkt aan ze iedere twee maanden voordat hij sloom de envelop
van het telecombedrijf openscheurt.
Hoe handig is die verbinding met de buitenwereld wel niet? Ook mijn gehate
vriend de idioot mocht ik aldus leren kennen. En ik kreeg werk te doen; ik kreeg mij
als een volleerde creatief therapeut in te spannen.
Waarom zou ik moeite doen hem op te nemen, als de telefoon na vijven over gaat?
Bovendien zat mijn spaghetti vervaarlijk dicht tegen het eind van zijn kooktijd. Dus
nauwelijks besluiteloos maar eerder agressief zwaaide ik met de langste pollepel
rond boven het fornuis. Beneden schuifelde vast wel weer een lijster of een merel.
Ik hoorde de bus de heuvel op komen, en ook lachten de twee meisjes bij de buren.
Met zo'n overdaad aan levensvreugde rondom kon ik onmogelijk bokkig blijven. Ik
besloot tot een ultimatum aan de persoon die luid door het borrelen in mijn pan met
deegwaar heen trilde. Als de bel in totaal tien keer zou overgaan, moest het wel de
moeite waard zijn om het bericht te accepteren.
Mijn hart is echter niet zo maar een-twee-drie te vermurwen. Bij de tiende keer
vond ik een elfde keer pas het werkelijke bewijs. Bij de elfde en twaalfde en dertiende
keer bleef ik al even koppig, al maakte mijn linkervoet een onverhoedse beweging
en al draaide mijn rechterhand aan de knop van het gas. Voor de veertiende poging
viel ik. Ik liet mijn deegwaar aan een zompig lot over.
Tirade. Jaargang 47