Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

91
‘Honderdtwintig. Bergop!’ zegt mijn oom. ‘En ik kan tot...’
‘Het was koud,’ zegt mijn tante. ‘Achterop is het koud.’ Ze droogt haar ogen nu
met een zakdoekje.
‘Elf jaar,’ zucht ze.
‘Ze heeft een goeie jas.’ Mijn oom, slaat op haar rug. Zijn hand kletst op het dikke
leer en mijn tante corrigeert de muts want hij zakt scheef.
‘Och wat een mooie jongen,’ zegt ze nog een keer als haar ogen onder het leer
vandaan komen.
‘Maar het gaat dus goed?’ Mijn oom kijkt mijn ouders een voor een aan.
‘Met Charlotte gaat het ook goed. We hebben de motor nog, dus.’
‘Maar hij rijdt zo wild,’ zucht tante. ‘Ik val er soms vanaf.’
‘Daar is die jas voor. Dik leer. Als ze maar goed ingepakt is.’
Oom Matthieu kletst haar op haar achterste en nu zakt de muts ver over haar ogen.
Ze blijven nog drie kwartier op de stoep staan en vertellen vooral dat het geen zin
heeft om binnen te komen. Ze vragen ook vaak opnieuw hoe het gaat en luisteren
onverschillig naar wat mijn ouders nog durven vertellen.
Oom Matthieu en tante Charlotte zijn een oom en tante van mijn moeder. Ze
hadden zelf een dochter, Manon, die stierf toen ze 19 was, aan een bloedziekte. Ze
lag thuis opgebaard in de donkere, keurige salon. Achter de bloemen om de kist stond
de motorfiets tegen een theemeubel. Oom Matthieu had zijn dochter omringd met
het beste wat hij te bieden had.
Mijn ouders wuiven hen na. Tante Charlotte zit beverig achterop en omklemt het
forse middel van haar man. Hij schuift de motorbril op zijn neus en kijkt ons
daardoorheen aan. ‘Blijf gelukkig!’ roept hij. ‘Want wat moet je ánders.’
‘Dat zegt hij altijd,’ zegt tante Charlotte. Dan schiet de motor ronkend weg en het
is maar goed dat ze zich vast heeft gehouden.
Op een middag wil Jimmy Wop niet binnenkomen. Ik moet mee naar het snertpark.
‘Neem die stinkhond maar mee,’ zegt hij.
Lord sukkelt achter ons aan, ik moet hem tegenwoordig in de gaten houden want
hij is me vaak even kwijt. De hazewind is er gelukkig dit keer niet bij.
‘Ik wil een afspraakje maken,’ zegt Jimmy.
‘Dat doe je toch vaak genoeg?’
‘Nee. Dit is wat anders. Dit is geen meisje dat ik ken.’
Hij duimt naar het gebouw van de Hogere Huishoudschool, dat donker tegen de
hemel afsteekt. Duiven fladderen weg van het baldakijn op het dak.
Tirade. Jaargang 47