Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

128
zeild waren geraakt, en elk ogenblik de muren van water konden zien instorten. De
waarheid, zei Taats, is waar we die vinden, het woord zegt het al. Hoho, niet allemaal
tegelijk, niet door elkaar heen praten en zeker niet vragen. Voor we hebben uitgezocht
waar ieders gespecialiseerde waarheid verborgen ligt, is het uur al voorbij en moet
ik alweer op huis aan. Waar waren we in het begin? Ik wil niet flauw doen, maar kan
iemand mij vertellen wat het begin was - waarbij ik terzijde laat hoe je ooit kunt
weten dát iets het begin is als niemand weet waarvan het een of het begin is. Bestaat
het begin wel? En als je op de bonnefooi van iets zegt: laten we dat hypothetisch ‘het
begin’ noemen, zo gaat dat met alle begrippen, wetenschappelijke én esthetische,
wat moeten we dan in hemelsnaam denken van het begrip Begin an und für sich? De
primaire vraag is: kun je A zeggen zonder een alfabet te hebben of zelfs maar te
kennen? De primordiale vraag is: heeft A ooit A gezegd, zoja, kan A ook B zeggen?
Of moet A B zeggen omdat zij anders zichzelf geen A kan noemen? Of had A zich
beter X kunnen noemen of o, aangenomen dat o niets anders is dan een uitgehongerde
nul? Laten we stemmen. Zoniet, dan proberen we eerst een consensus te bereiken
over het beginkapitaal: de wetenschap waarmee we dit uur moeten rondkomen - met
deze aantekening weliswaar dat het uur al ruimschoots voorbij is en mijn vraag vooral
zal zijn: heeft u wel genoeg kapitaal op zak om mij straks een vette fooi te geven;
en dat rondkomen eerder een hypothese dan een slotsom is. Ho ho, roept een
slimmerik, je kunt niet kiezen uit één mogelijkheid! Dat kan best, maar ik was nog
niet uitgepraat, zegt Taats en geniet zichtbaar van zijn alwetende positie: of we
marcheren erop los, we trekken erop uit, we gaan ons weegs, we gaan op pad, we
volgen onze neus, we lopen verloren zonder alle hoop te laten varen, we vervolgen
onze weg alsof het ons levenspad is, we gaan recht op ons doel af, we doen gewoon
over wat iedereen van de aanwezigen al eens heeft gedaan om zijn of haar loopbaan
tot een hoogtepunt te voeren, vanwaar een mens tevreden om kan kijken en achterover
mag leunen zonder bang te hoeven zijn meteen terug te vallen... Ja, dat doen we,
roepen allen als uit één keel, we doen alles over, beter en over. Ik wil handen zien,
verordonneert Taats, de meeste handen tellen, ook in extreme situaties als deze
gedragen we ons als geboren democraten, nietwaar? En na de stemmen te hebben
geteld, verklapt Taats de uitslag: honderd procent is vóór de revolutie, dat wil zeggen:
terugrollen en opnieuw beginnen bij het begin. Hoezo? Waarschijnlijk iemand die
uit protest twee handen de lucht in heeft gestoken. Vico, zegt Taats, u zegt hoezo, ik
zeg ziezo, Vico, dames en heren, volgt u mij maar op ons aller dwaalwegen.
Over de erbarmelijke stijl van de officiële kunstnota's
Martin Reints
[De dbnl is niet gemachtigd deze tekst hier weer te geven.]
Tirade. Jaargang 47