Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

Avondwandeling in november
22
De zee is nu innig gelukkig en dus onrustig,
en de zon heeft altijd dingen te doen,
verbrandt nu overblijfsels, rookt zo de vogels uit,
Wat een haast hebben zij opeens, die vogels,
Ze vormen samen een v aan de hemel,
De v van vogel, van vlug, van vliegen, van ver,
van vertrek, voorgoed, van verdriet, van verdomme.
Straks zien ze jou nog op reis.
Was dat maar waar.
Die hemelse vlammen zijn maar schijn
en wat die wind opeens doet! Oefenen
is er niet meer bij. De wolken gaan voetje
voor voetje, reageren alleronhandigst, vind ik.
Ze gaan een andere kant op dan eigenlijk moet
en ze zien er steeds havelozer uit en rafelen,
maken het te grijs, dat donkerblauwe regenbuitje
daargelaten.
De stad is oud en is er bar slecht aan toe.
Slechtheid is een kenmerk van het oude.
Huizen dichtgetimmerd, kantoren, winkels leeg,
school uitgebrand, de kerktoren
die altijd al scheef stond is omgevallen. Waar
zou de weerhaan zijn?
De straten breken zichzelf op.
Tirade. Jaargang 47