Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

562
Wat moest er van ons worden? Was mijn vader nu voortaan verschrikkelijk alleen?
Wat had hij aan mij? Ik was maar een kind. Wie deed zijn was, wie kroop er nu ooit
zomaar op zijn schoot? Dat was mijn werk toch niet? Zou hij nog willen leven?
Ik stond stil.
Of zou mijn moeder mijn vader gewoon niets vertellen?
En wat betekende zo'n geheim dan weer voor mij?
Moest ik mijn moeder verraden?
Maar wie had mijn vader anders dan mij?
Ik probeerde mij voor de zoveelste maal het gebeurde anders te herinneren. Was
ik een fantast? Iedereen vindt mij altijd een fantast. En nerveus. Een nerveus kind.
‘Je hebt een nerveus kind, meisje.’ Onze dokter knijpt mijn moeder óók wel eens,
als hij dat zegt. Maar in de wang, en dat mag. Mijn moeder is dan vuurrood van
genoegen.
Misschien had mijn moeder die middag dat de stemmer er was een vuiltje in haar
oog gehad. Misschien had de stemmer toen hij de laatste snaar had strakgezwengeld
nog een riedeltje gespeeld en misschien had mijn moeder die net een nieuwe blouse
had aangedaan gezegd: ‘Leuk. Was dat niet een mambo?’
‘Nee, dit is een rumba,’ had de stemmer gezegd. ‘Die gaat weer een beetje anders.’
En toen had hij mijn moeder de mambo even voorgedaan.
‘Weet u dat u nog één knoopje niet dichtgedaan hebt?’ had hij opeens gezegd.
‘O nee toch? O jee!’
Hij had haar met het knoopje geholpen.
‘Lief dat u me even hebt gewaarschuwd,’ had mijn moeder nog gezegd. Met een
kleur.
Mijn moeder is gek op dansen. Mijn vader kan er helemaal niets van. Hij wiegelt
hooguit wat met zijn mollige heupen en maakt haar met zijn honderddrie kilo aan
het lachen.
Dit was geen dansen, Ik wist wel beter. Ik ben toevallig tot in de details voorgelicht,
en door een specialist. Onze rector die godsdienst geeft.
En bij de mythologie hoor je nog wel eens wat. Goden doen alles wat ze zelf
verboden hebben. Wop kon er sappig over vertellen, al sloeg hij vaak hoofdstukjes
over in onze klas. Arme Wop.
Tirade. Jaargang 47