Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

578
noemde een heeroom zo'n jongen tot lievelingsneef en lievelingsneven moesten later
zijn goede voorbeeld volgen. Ze werden in elk geval alvast misdienaar en sommigen
kregen dan een ongeneeslijke roeping. Ik huiverde als ik aan roeping dacht.
Roeping kon elk moment de kop op steken, als een griepje, Het gebeurde soms
na een val op het ijs of een smak uit een appelboom: je zag dan opeens als bij
donderslag hoe leeg het leven van andere kinderen was.
Bij sommige kinderen uit boeken uit de Leeszaal gebeurde het na het zien van een
dia met een naakt negertje in een Afrikaans dorp. Ze konden eerst weken niet slapen
en dan gingen ze op een avond naast de leunstoel van hun vader staan en zeiden met
kalme stem: ‘Vader, ik word geen boswachter zoals u en grootva. Ik wil priester
worden.’ De vaders legden dan verbouwereerd de krant neer, namen hun pijp uit de
mond en zeiden tegen de moeders (die altijd met verstelwerk bezig waren bij het
raam): ‘Lieve, hoor je dat? Wat de jongen daar zegt?’ En de moeders veegden een
lok haar weg uit heur vermoeide ogen en zeiden zacht: ‘Als de jongen dat graag wil,
dan moeten wij hem niet tegenhouden, Joris.’ Soms stond er nog bij. ‘En haar hart
bonsde van diepe vreugde.’
Ik hoop dat mij dat nooit zal overkomen.
Roeping betekende dat je nooit zou trouwen en veel in de kerk moest zitten en aan
ziekbedden.
Je kon dat ellendige meisje twee straten verderop wel vergeten.
Mijn ouders zijn gelukkig niet erg kerks en ik heb ook geen heerooms, maar mijn
dikke vader probeert me de positieve kanten van het priesterschap wel te laten zien.
Een beetje heeroom krijgt bij elke boerderij wat toegestopt, vertelde hij me. In de
schouw gerookte hammen, eigen gemaakte kazen, bloedworsten, koeken, een krant
vol zure zult. Heerooms zaten altijd in de gemakkelijkste stoel in de pronkkamer,
dronken de cognac op van de boer en stopten hun duurste sigaren in de mouw van
hun soutane. Als het kersentijd was, kregen heerooms een mandje kersen,
dienstmeiden brachten hun af en toe een mand met glanzende appels, stropers lieten
stiekem een fazant achter op de stoep. En o wee als een heeroom die bij een vrome
familie op bezoek kwam peinzend zei: ‘Dat is een grappig schilderijtje.’ Of: ‘Dat is
een leuk oud kannetje.’ Dan was die vrome familie het kwijt.
Ik begrijp dat al dat gekregen eten mijn dikke vader wel moest aanspreken maar
ik prijs me toch gelukkig dat onze familie niet al te bevattelijk was gebleken voor
roeping.
Tirade. Jaargang 47