Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

100
Mijn moeder wil weten of mijn vader slaapt, of hij nuchter was als hij met de auto
weg moest.
Ze vergeet dat ik hem nauwelijks zie.
‘Heb je 't leuk bij die jongen?’
‘Best.’
‘Is het een aardige jongen?’
Ik vertel dat het echtpaar Vroemen elke week bij zijn ouders bridget en ze wil
meteen een ander adres regelen, mee de trein in stappen om dat te gaan doen. En
anders moet ik ook maar in Maastricht blijven. Bij oma? Nee, merci. Zeker elke
ochtend uit Maastricht naar school?
Mijn oma is de tweede vrouw van mijn opa en tussen mijn moeder en haar heeft
het nooit geboterd. Ze vond mijn vader te oud voor mijn moeder, ze vond zijn beroep
ordinair en nadat mijn ouders getrouwd waren, beklaagde ze mijn vader. Ze zei dat
ze om vele redenen medelijden met hem had. Toen ik op mijn tiende nóg in bed bleek
te pissen - dat was toevallig de keer dat ik bij haar logeerde - was mijn moeder ook
nog een slechte moeder.
We zitten op een bankje bij de Maas. Mijn moeder begint droevig te huilen, terwijl
ze in mijn koffer kijkt en het vuile ondergoed telt dat ik meegenomen heb, zodat ze
het bij oma op de hand kan wassen in de wastafel op oma's badkamer.
Als ik uit de trein uit Maastricht stap, staat mijn vader op het verkeerde perron te
wachten. Verlegen loopt hij terug naar de trappen.
Hij ziet er moe uit, en ook een beetje verwaarloosd. Hij heeft twee verschillende
sokken aan, bijvoorbeeld. In de auto ruikt het naar frites.
‘En?’ vraagt hij.
‘En wat?’
‘Wat zei je moeder over je?’
‘O niet veel. Gewoon. Wat ze altijd zegt.’
‘Wat is dat dan?’
‘Nou wat jij óók zegt.’
Hij knikt. ‘Had ze nog een boodschap voor mij?’
Ik zeg niet eens nee.
Hij rijdt even later onze straat in maar we stappen niet uit. Hij kijkt me aan en legt
een hand op mijn hoofd.
‘Jungske,’ zegt hij zacht. ‘Jungske.’
Hij wrijft door zijn ogen en ik vertel maar dat de Oude Linde voor het witte
Tirade. Jaargang 47