Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

576
zou hebben, als hij zomaar zou willen stompen of slaan en niet meteen zou weten
wíe.
Meelijwekkend was het allemaal niet.
Maar ik had één troostende gedachte. Echt winnen zou Joop nooit. Vaak lag ik
onder hem in latere jaren, machteloos wachtend tot hij me los zou laten en zag mijn
hoofd weer, betraand, vol haat, weerkaatst in zijn scheve brilletje en dan dacht ik:
‘Weet jij wat je bent? Jij bent een wees. Jij hebt niemand op de wereld. Je vader is
een wildvreemde meneer, je moeder een willekeurige mevrouw. En je slaat me, maar
je weet niet wat ík weet. Ik ken je beter dan jij zelf. Ik hoef maar te kikken en je kokt
van verdriet.’
9
Mijn moeder had aan het eind van diezelfde dag dat ik Joop voor het eerst had ontmoet
veel preciezere dingen over hem verteld.
‘Die Joop komt uit een bekend geslacht van dokters,’ zei ze. ‘Vooraanstaande
Rotterdamse artsen.’ Ze noemde plechtig zijn echte achternaam. Ik vond het een
naam die helemaal niet bij hem paste.
Dat geslacht van dokters zag ik onmiddellijk voor me.
Vier broers bijvoorbeeld, in fladderende witte jassen te paard over slagvelden,
leuke kniptasjes met medicijnen voor zich in het zadel.
Of een echtpaar, hand in hand strompelend door gloeiend zand, gevolgd door tien
kamelen met verbandtrommels.
En anders een gezin verdeeld over twee huifkarren, krakend en piepend door
onherbergzaam gebied, de vader op de bok van de voorste wagen met in de vrije
hand een verregende medische encyclopedie, de moeder naast de tweede wagen
speurend naar kruiden langs de rand van de weg, in de wagens de rest van het gezin,
gebogen over de studie van het skelet en de organen. En iedereen altijd met een
stethoscoop.
Joop's echte vader en moeder waren allebei arts geweest en beiden met hun praktijk
aan huis. Ze waren samen bij een bombardement omgekomen. Tijdens het spreekuur.
Mijn moeder fluisterde toen ze dat zei.
Ze leek er mee aan te willen geven hoe nietsontziend een oorlog was.
Mijn moeder heeft namelijk een hoge dunk van dokters. Ik kan dat weten want ik
was in die tijd voortdurend verkouden en had dan vaak koorts. Als onze huisarts op
bezoek kwam en mij onderzocht en zei: ‘Hoe kom je toch aan zo'n nerveus, fantasievol
kind, meisje?’ - hij bedoelde dat ik nog steeds
Tirade. Jaargang 47