Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

89
‘Wie belt nu zondagochtend om tien uur?’ zucht mijn moeder. Mijn vader wacht op
het portaal. De bel gaat net weer. Weer heel lang. En dan wordt er getoeterd. Het is
een claxon. Een vrolijk geluid. De straat zal nu wel wakker zijn.
Voor de deur staat een vreemd echtpaar. De man is dik. Hij heeft een sportieve,
witte pet op en draagt een grof geruit kostuum, wit met bruine strepen. Het jasje heeft
een brede ceintuur van dezelfde geruite stof en onder het jasje bolt een enorme
plusfour.
Alsof hij uit een moppenblaadje is gestapt. Het Amusante weekblad, Jaargang
1934 tot en met 1939. De kelder ligt er vol mee. Engelse grappen over golfspelers.
‘Punch’, staat er altijd onder. Schuin geruite sportkousen. Witte schoenen... Spierwit
haar, motorbril op het voorhoofd, enorme witte knevel. Rode koontjes.
De vrouw is uit een heel andere mop. Ze is kleiner dan ik, een schriel wezentje
met een heksenneus en miezerige pijpenkrullen. Ze verdrinkt in een enorme dikke
leren jas, die tot op de grond hangt en loodzwaar moet wezen. De mouwen zijn zo
lang dat je haar handen niet kunt zien. Een net iets te groot pilotenmutsje van hetzelfde
leer is diep over haar voorhoofd gezakt. De twee flappen werken als hangoren maar
eronder komen ook twee echte oren tevoorschijn, vuurrood. De wind was zeker nog
wel fris, tijdens de rit.
‘Prachtig weer, hè?’ zegt de man.
‘Hij weet niet wie we zijn, Matthieu,’ zegt het wijfje.
‘Hij weet toch wel wie we zijn?’ vraagt de man verwonderd.
‘Nee, hij weet niet wie we zijn,’ zegt zijn vrouw. En schuift de muts wat naar
achter. Maar hij zakt terug over haar dunne streepjeswenkbrauwen. ‘Hij heeft ons
nog nooit gezien? Hè?’
Ik knik. ‘Ja, nog nooit denk ik.’
‘Wat gek,’ zegt de man. ‘Wat raar.’
‘Het is niet raar, Het is achttien jaar geleden, dat Johan en Agnes trouwden. En
toen was hij er nog niet.’
‘Ah ja,’ zegt de man.
‘Dit is oom Matthieu. En ik ben tante Charlotte.’
‘We komen maar eens op de motor,’ zegt oom Matthieu trots. ‘Daar staat ie.’
Alsof ik hem niet zag. De hele straat ziet hem.
Mevrouw Korenman heeft zelfs de gordijntjes opzij.
Op het balkon naast ons hangt tante Herma iets buiten.
Ik ga een stap opzij om mijn nieuwe familie binnen te laten.
Tirade. Jaargang 47