Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

225
al vroeg op eén lijn, maar het zag er niet naar uit dat ze hun ideeën konden
verwezenlijken bij PC. Immers al een week later klonk Goudsblom een stuk
voorzichtiger. Hij schreef aan Vinken: ‘We moeten in geen geval de verdenking van
een coup d'etat op ons laden; daarom is het ook noodzakelijk dat PC zijn oude
gedaante niet geheel en al aflegt (...). Het lijkt me ook niet bizonder opportuun als
jij in je Intrede het voorafgaande redactiebeleid aanvalt; zoiets zou maar slapende
Asvahonden wakker maken.’ 21 De studentenvakbond ASVA had destijds nog een
flinke stem in de koers van Propria Cures en dat deed voor Vinken de deur dicht.
Hij besloot niet toe te treden tot de PC-redactie.
De zucht naar een eigen tijdschrift was vanwege dit debacle alleen maar
aangewakkerd. Al tijdens de couppoging had Vinken aan Goudsblom en Eijkelboom
geschreven: ‘Het heeft me tegelijk weer duidelijk gemaakt hoe nodig we toch een
eigen blad moeten hebben. Op deze manier verschieten we nodeloos de helft van
ons kruit.’ 22
Als een geschenk uit de hemel kwam die kans er ineens alsnog. In november 1955
werd Goudsblom door Geert van Oorschot uitgenodigd op de uitgeverij. Goudsblom
rapporteerde daarna per brief onmiddellijk aan Vinken: ‘Vanmiddag heb ik een
langdurig gesprek gehad met Van Oorschot. Aanleiding waren mijn aforismen,
onderwerp werd al gauw: een tijdschrift.’ 23 Uit dat gesprek was verder gebleken dat
Van Oorschot de plannen van Max Nord had verworpen. De uitgever zinde nu op
een militant politiek-cultureel weekblad met een hoge oplage. Goudsblom in zijn
hoopgevende brief: ‘Het liefst zou hij weer een weekblad willen oprichten zoals de
Baanbreker. Daarvoor ziet hij een markt van na twee jaar 20.000 lezers. De Groene
zou hij er in die tijd kunnen uitdrukken.’ Veel later lichtte Geert van Oorschot
desgevraagd toe wat hem precies voor ogen stond: ‘Ik wilde een blad maken naar
het voorbeeld van het Franse Combat dat in de jaren veertig en vijftig onder
aanvoering van Albert Camus verscheen en plaats inruimde voor jonge progressieve
intellectuelen, die niet alleen wilden schrijven over cultuur, maar ook over politiek
en wetenschap.’ 24
Terug naar eind 1955: ineens was er voor de ex-Parasollers dus weer hoop op een
eigen tijdschrift. Ook al hield Goudsblom in zijn brief aan Vinken een slag om de
arm: ‘Ik weet dat de afstand woord-daad ook bij de heer Van O. niet te onderschatten
is. Toch geloof ik, dat we iets bij hem zullen kunnen bereiken, wanneer we met een
paar man bij hem aankomen met stevige plannen. Van de anderen verwacht hij niets
meer, hoogstens van Rob Nieuwenhuys.’ 25
Tirade. Jaargang 47