Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

20
op mijn jasje uit, ze keken in de zakken, vonden slechts papiertjes, een bonnetje van
de stomerij een buskaartje een lipje van een bierblikje, een stompje potlood, een
lucifertje, ze trokken de voering los, sneden knopen af, ze leken steeds nijdiger,
misschien omdat ze niets belangrijks konden vinden, ik moest alles uitdoen, ik was
bang, ik trok mijn kleren uit, alles, dat moest, ze lachten, keerden alles
binnenstebuiten, hemd, sokken, keken onder mijn oksels, schenen met hun lampjes
in mijn mond, een van hen had een plastic handschoen, ik moest gaan liggen, ze
duwden me op de vloer, ze onderzochten alles, het was erg pijnlijk en vernederend
en ik schaamde me zo, omdat ik me laf vond, laf, wat een vieze stinkerd zeiden ze,
maar wat moest ik? ze schreven dingen op, ze hadden zo'n klembord met ruitjespapier,
we komen nog terug zeiden ze, wanneer weet ik niet, dat zeiden ze niet en wat ze
zoeken weet ik niet, ik weet het niet, ik heb geen vermoeden,
Tegen de ochtend
waar was je waar was je toen alles uiteenviel in donker en in licht en in ja en in nee
en in nu en in dan en in soms en in vaak en in eens en in ooit en in nooit en in veel
en in weinig en in alles of niets twijfelde je niet bij het zien van de zon blind voor
de maan die akelig barstende aarde stof waaide op waar was je was je in gedachten
was je erbij toen de schimmige wereld schiftte en stremde en langzaam en vlug vaste
vormen aannam verbrokkelde en verschrompelde en verwerd tot grillige sintels
schollen scherven en versplinterde in stukken vlijmscherp ijs hout ijzer rafelige
gedaanten vlees tanden haren tong alles zo hard zo zacht zo heet zo koud o schedel
schulp tot de rand toe gevuld met vurige angst en schuld en zo alleen stof daalde
neer waar was je heen waar was je erbij met je gedachten toen de zee ach ja de zee
uit alle macht uit zichzelf te voorschijn schoot en schuimend het leven meesleepte
het leven dat steeds van hot naar haar stukloopt op toekomst of stokt in verleden het
is om het even waar was je met je gedachten je wist immers van de eindeloze krassen
dwars op de hemel je kende het wanhopig drenzen van bloed het druppelen van bloed
uit de mond in zand in sneeuw op roestig staal je wist van het tikken het krijsen het
onverbiddelijk onverschillig dringend tikken van de tijd en je wist hoe pijnlijk dit
alles kan zijn elke genadeloze tik nee is het nog geen tijd ja het is tijd het is tijd een
ellendige beginloze eindeloze tel een onmetelijke nietigheid een oceaan van giftige
inkt is niet voldoende om dit te beschrijven deze bitterheid o werd elk gedicht een
Tirade. Jaargang 47